Cattery Tormenta

Tormenta's Hylke Cariñosa

14 maart 2013 18.31 uur - † 29 maart 2013

De eerste foto's: je bent hier 2 dagen oud...

Vanaf dag 57 van de zwangerschap had ik bij Quera, jouw mama, al wat activiteit gezien en op dag 61 liet ze me niet met rust. Ik had haar nog verteld dat het wel heel erg vroeg was, dat de bevalling toch echt nog een paar daagjes zou duren maar jouw mama wist meer en wilde mij naast de kist... en wel continue ! Toen ik ging bedenken hoe ik dat met het eten ging doen, hoefde dat al niet meer want om 17.41 uur kwamen de eerste persweeën en om 18.13 uur werd jij geboren, een heel klein meisje van 66 gram. Al heel snel kwam je zusje ter wereld en toen zij ook zo goed als droog was, gingen jullie samen bij mama drinken.

Al heel snel gaf jouw mama aan dat de volgende baby eraan kwam en heb ik jullie twee even veilig weggelegd om direct daarna je eerste broertje te verwelkomen. Hij was nog kleiner dan jij - maar 63 gram - hij ademde niet en al mijn pogingen om hem te laten ademen gaven geen resultaat. Omdat de volgende baby zich aandiende, heb ik hem snel even warm om mijn huid gelegd. Je tweede broertje werd geboren. Toen hij warm en droog bij jouw mammie aan het drinken was, ging ik weer met je eerste broertje verder, ik wilde zo graag resultaat zien maar zag op een gegeven moment in dat het mij echt niet zou lukken. Later, bij het goed bekijken van jouw kleine broer, bleek dat hij al in de baarmoeder was gestorven.

Na je twee broers, werden er nog twee zusjes geboren en gaf jouw mama Quera aan dat het nest hiermee compleet was. Ze had opnieuw een zesling gekregen in dezelfde combinatie, twee jochies en vier meiskes.

Je kwam minder aan dan de rest van je nestgenootjes maar had energie voor 10. Doe toch eens rustig aan, ga slapen, daar groei je van, niet van dat geloop door de werpkist... Voor alle zekerheid met zo'n vroege bevalling en het feit dat je broertje al in de baarmoeder was overleden, heb ik de DA gevraagd om even een check te doen, simpelweg om er zeker van te zijn dat ik niets over het hoofd zag. Alles zag er gelukkig goed uit dus we gingen voor de winst en inderdaad, na een paar dagen weinig aankomen, had je zondag ineens de slag te pakken. Meiske, wat groeide je ineens goed en wat was ik blij dat ik het bijvoeden rustig aan kon minderen. Dinsdagochtend woog je 102 gram en promoveerde je van kleine mug naar Mug met een hoofdletter. Helaas hield dat aankomen maar een paar dagen aan waardoor het bijvoeden weer werd opgevoerd en tijdens de check op donderdag constateerde ik dat je flat chested was, je had een plat borstkasje. Dat zou een reden kunnen zijn voor je wat rare ademhaling soms en voor de rare kuren die je uithaalde tijdens het bijvoeden. Wel merkte ik dat je heel positief reageerde als ik je kikkertje noemde, dat werd dus nu maar even je naam. Vrijdags zag ik ook dat je ietsjes vocht tekort kreeg. Ik had vanaf de geboorte veel contact met mijn vriendin Anne-Marie en deelde mijn constateringen. Naar aanleiding van de foto's die ik haar stuurde, zei zij ook te zien dat je flat chested was. Voor het vocht wilde ik naar de DA en we hebben de afspraak zo kunnen zetten dat ik meteen naar een spreekkamer geloodst werd. Al heel snel hoorde ik Jochem schrobben en tijdens zijn controle kon hij mijn bevindingen helaas alleen maar bevestigen. Natuurlijk konden we niet met zekerheid zeggen of het wellicht je darmpjes waren die de voeding niet goed opnamen. Mij werd geleerd hoe ik jou vocht moest spuiten en natuurlijk was die eerste keer zaterdagmorgen best griezelig, je was nog zo klein, maar ik zag dat het je goed deed en je bleef de tweede en derde keer die dag heel rustig zitten totdat ik klaar was. Natuurlijk gaf ik nadien direct hele zachte knuffeltjes aan je en oh, wat vond je dat lekker. Je was inmiddels een week oud en eigenlijk wilde ik geen foto's maken van je. Je broer was echter zo rustig dat ik je bij hem heb gezet voor toch een paar foto's.

Anne-Marie had al gezegd: "ze mag wel bij mij komen" en zei dat zaterdagavond opnieuw. Waarschijnlijk had ze al veel eerder door hoe het met mijn energielevel gesteld stond na 10 dagen zorgen en om de twee uur voeden dan dat ik dat had. Zondagmorgen heb ik de moeilijke beslissing genomen om op dit aanbod in te gaan. Toen ik je bij haar bracht, heeft ze meteen de eerste sondevoeding gezet. Je deed het super, vond dat warme buikje waar je niet zoveel voor hoefde te doen zalig en genoot van de knuffels die je van haar kreeg. Na de tweede voeding heeft ze je eerst nog een uurtje laten slapen en je toen voorgesteld aan Iris die ook net een week mama was van een vierling. Iris vond meteen dat jij haar baby was, na een eerste lik op je hoofd en een "pfff jij stinkt", is ze je gaan wassen en kropen je nieuwe tijdelijke broers en zussen om jou heen. Na anderhalve dag bleek dat je ook een beetje bij Iris dronk en dat je "jouw tepel" met verve verdedigde.

Bovenstaande foto's zijn van het eerste contact tussen Iris en jou, haar fosterkind. Wat wezenloos dat Iris jou meteen als eigen zag.

Ik kreeg iedere dag foto's, soms twee sessies, en kon zo meegenieten van de veranderingen. De sonde voedingen gingen heel goed, Anne-Marie was supertrots op jou, ons coontje, omdat je leek te weten dat je even rustig moest blijven zitten, netjes de sonde moest doorslikken en dan, zodra de sonde eruit was, je knuffeltjes kreeg. Iris - je fostermama - stond iedere voeding toe te kijken, rustig te wachten totdat de sonde bij "haar kind" weer was verwijderd en je een paar knuffeltjes had kunnen uitwisselen met Anne-Marie en al een paar speelse gymnastiek oefeningetjes had gedaan. Daarna werd ze wat ongeduldig want die kleine moest nu wel weer heel gauw terug in het nest komen. Vervolgens werd er een uitgebreide wasbeurt gegeven en ging je op zoek naar een tepel om nog een lekker slokje toe te nemen waarna je je op je zijtje krulde en in slaap viel. Wat een prachtig wonder dat Iris jou, klein kikkertje, met zoveel liefde in haar allereerste nest opnam...Echt een wonder en supermooi. Omdat je flat chested was, was Anne-Marie al heel rustig begonnen met kleine gymnastiek oefeningetjes en na een paar dagen leek er beslist een klein verschil te voelen aan jouw borstje.

27 maart - 13 dagen oud

Vrijdagochtend had Moeder Natuur andere plannen en kreeg ik het verdrietige nieuws van Anne-Marie dat jij, ons Kikkertje, onze CoonAby, in je slaap over de regenboogbrug was gegaan. Je lag nog lekker warm tussen je aby broertjes en zusjes en het leek of je lag te slapen. Helaas reageerde je dus niet op het wakker maken door Anne-Marie. Toen die van de eerste schrik bekomen was, heeft ze je op het voedingskussen gelegd. Het duurde mama Iris te lang en die is bij je komen liggen. Zo heb je nog een tijdje in de pootjes van je aby mama gelegen. Iris heeft rustig de tijd genomen om afscheid van haar coon-kind te nemen en na zo’n 45 minuten stond ze op en ging ze terug naar haar vier aby-babies. Ze gaf aan dat jij wel mee moest haar nest weer in. Na een korte tijd gaf ze aan dat Anne-Marie je mocht meenemen.

Wat er is gebeurd? We kunnen slechts gissen. Je groeide goed, was een vrolijk meisje en genoot zelfs van de sondevoedingen met lekker geknuffel als afsluiting en natuurlijk van je gym oefeningetjes. Natuurlijk leefden we met de dag, waren heel blij met je vooruitgang maar realiseerden ons zeker dat je er nog niet was. Ondanks dat kwam dit afscheid totaal onverwachts. Wat Anne-Marie en ik weten, is dat je met je grote kleine voeten, waar je iedereen omheen wond, een onuitwisbare afdruk in ons hart hebt achtergelaten.

Natuurlijk kan ik je niet laten gaan zonder naam. Het is Tormenta’s Hylke Cariñosa geworden.
Hylke staat voor moedige heldin en Cariñosa voor teder, warm en lief.

Dag lief stoer chickie met heel hoog knuffelgehalte, we zijn super trots op je en je zult altijd je plekje in ons hart hebben.
Heel veel liefs van je mammie Quera, je broer en zussen, je aby mammie Iris, je aby broers en zussen en natuurlijk van Anne-Marie, Eric en van mij.

Heeeel veel dank aan Anne-Marie (Cattery Valandil) voor alle zorg en liefde (dat valt niet in woorden uit te drukken...).