Sassie

Sassie – Black Tortie Harlekijn – HTK oftewel europees korthaar met duidelijk de Brits Korthaar in haar lijnen
Huisgenootje vanaf 9 november 1998
Waarschijnlijk geboren in 1995.
† 31 mei 2013

Lekker genieten van het zonnetje...

Toen ik in 1998 weer toe was aan katten in mijn huis kwam jij tezamen met Pimmie. Pim was net een hondje
dus besloot ik dat een moeilijk plaatsbare kat heel erg welkom zou zijn. Je kon alle tijd en ruimte krijgen van
mij. Je was net geopereerd dus was wat moeilijk op te pakken maar ach, dat hoefde ook niet. De eerste
maanden had jij de ruimte onder de kast als jouw plekje gemaakt. Als ik stil op de bank zat, kwam je voorzichtig
kijken maar zodra ik maar aanstalten maakte om op te staan, was jij al niet meer in het zicht. Heel langzaam
heb ik je eraan gewend dat een aai krijgen leuk was en dat we niet onder de kast eten maar in de keuken,
“gezellig” met elkaar.

In die eerste paar jaar van je leventje moet er veel zijn gebeurd want je was het vertrouwen in de mens totaal
kwijt. Ik weet alleen wat er de laatste maanden voordat je bij mij kwam, met je is gebeurd: Je bent met je
kittens van straat gehaald, eenmaal in het asiel werden jouw kinders je direct afgenomen. Toen je gecastreerd
werd, bleek je opnieuw zwanger te zijn en is alles weggehaald. Ik kan me dus voorstellen dat je hormonen
dan zo in de war zijn dat je het helemaal niet meer weet…

...of van de kachel koekoek... ah nee, ik lig zo lekker...

Om de zoveel maanden zag ik dat je het een of ander ineens durfde, je ging met steeds grotere sprongen
vooruit en op een gegeven moment was je haantje de voorste als er vreemde mensen in huis komen. Je wilde er alles
van weten en iedereen mocht met je knuffelen waarbij je je helemaal durft over te geven, zelfs je buik mocht door
veel mensen gekriebeld worden. Ik was zo ontzettend trots op jou meisje...

In augustus 2011 ging het niet zo goed met mijn oude muts... in het nieuws konden jullie lezen dat ik voor de Kerst 2010 al vond dat het heel erg slecht ging en mij afvroeg of ze het nieuwe jaar wel zou halen. Half 2011 hebben we opnieuw het bloed gecontroleerd en de waardes waren super gezakt. Ze zat nu (net) binnen de normale "toegestane" waardes. Helemaal blij want ze had weer een poliep in haar oor en daar moest ze aan geopereerd worden. Toch gemakkelijker om daartoe over te gaan als ze lijkt te zijn vooruit gegaan dan dat de waardes hadden aangegeven dat het slechter was t.o.v. de vorige meting. Ze deed het best heel goed maar was erg afgevallen. Ook de behandeling twee weken later van beide oren hakte er hevig in. In totaal was ze ruim 300 gram afgevallen en zie dat er maar aan te krijgen. Maarrrrrr.... ze keek helder uit haar ogen, genoot van het bij mij op bed liggen en van de knuffels. Natuurlijk genoot ze ook van de lekkere hapjes maar ja... veel kwam er ook zo weer uit helaas. Gelukkig is dat na een dag of vijf dan ook weer over en bleef een groot deel weer binnen...Ik hoopte zo dat ze nog lang bij me zal blijven en deel uit zal blijven maken van de Dierense meidengroep ! Ik schreef toen dat de tijd het zou leren...

Tot mijn grote verdriet heb ik Sassie, mijn stoere meiske, mijn lieve oude muts, onderaan de regenboogbrug alleen verder moeten laten gaan…

Ze viel de afgelopen weken veel meer af dan daarvoor, hoewel ze in januari nog ruim 100 gram was aangekomen, maar ze genoot nog zo van alles. Als er bezoek kwam, dan stond ze vooraan om haar knuffels te halen. Bij sommigen was er een zodanige klik dat ze niet van een schoot weg te slaan was. Het was het eerste nest waar Saspoes helemaal bij was. Ze stond bij de kittens aan het bord te eten, Hunter knuffelde en plaagde haar: Hij kon onder haar buik doorlopen om vervolgens langs haar borst en kinnetje te strijken. Als hij dan bij haar bips was aangekomen gaf hij twee tikjes om vervolgens hard weg te rennen want zelfs voor de blikken van Sas hadden de kittens ontzag.

Ze heeft 's morgens en 's middags nog lekker haar bordje leeggegeten, lag er bij de fotoshoot van de kittens gezellig bij maar halverwege de middag stond ze na een slaapje op en toen zag ik dat het mis was. Ze liep heel raar en ik ben bij haar gaan zitten en heb haar koppie in mijn handen genomen. De motor ging direct aan maar het was ook gewoon genoeg voor haar, dat was duidelijk. We hebben de dierenarts opgebeld om nog voor diezelfde middag een afspraak te maken.

Mijn lieve stoere Sas, mijn schatteke, ik ben zo trots op jou, hoe je omging met alles en iedereen om je heen. Ik zal je zo ontzettend missen maar ik ben blij dat we 15 jaar van elkaar hebben mogen genieten. Dat neemt niemand ons af.

Een goede reis lieverd, geef Pimmetje, Kasper, Doenja en de drie kleintjes een knuffel van mij, ze staan je vast op te wachten aan de andere kant van de regenboogbrug.

Een dikke knuf van ons allen, iedereen heeft op zijn of haar manier afscheid van je genomen maar we zullen je allemaal heel erg missen…

“till we meet again”