In liefdevolle herinnering: mijn zalige, allerliefste rooie…, mijn Quera – Tormenta’s “Tabula Rasa Quera”

Toen Hiska van haar operatie thuis kwam, ben je erg geschrokken van alle vreemde luchtjes maar dat leek kort daarna wel weer over. Een sprong van de bank naar de kast ging fout, je redde het niet… een tijdje later bemerkte ik dat je moeite had om op de bank te springen maar toen ik op die zondag zag dat je rechter achterpoot anders stond, hebben we direct een afspraak met de dierenarts gemaakt.

Die zei dat het – op basis van haar bevindingen – een gescheurde knieband was. Dat klonk aannemelijk dus dat werd bench rust en pijnstillers. Toen het niet beter ging, en eigenlijk zelfs slechter, heb ik afgelopen vrijdag toch foto’s laten maken en je nierwaardes laten controleren (i.v.m. gebruik Loxicom bij oudere katten). Die waardes zagen er uitstekend uit, en ook de heupen zagen er erg goed uit. Omdat er geen eenduidige diagnose gesteld kon worden, zijn de foto’s ter beoordeling opgestuurd naar een radioloog in de hoop dat hij meer zou zien. Je kreeg nog een compliment van Marcel: het was te zien dat je pijn had en je bromde daardoor ook wel, “maar wat is het een lieve schat…”

 Gisterenavond was de uitslag daar en die heb ik vanochtend nogmaals met de dierenarts besproken. Ik had het goed begrepen en omdat ik in het weekend had gezien dat je het duidelijk aan het opgeven was, is vanochtend dokter Jochem geweest om je over de regenboogbrug te laten gaan. Wat is dit vreemd en wat heb ik dit, deze uitkomst, absoluut niet verwacht… jij, mijn rooie, mijn zalige meid, wat had je een eigen mening en wat was je altijd ontzettend duidelijk. Ik hoefde vaak maar naar jou te kijken om te weten wat ik aan het bezoek had.

Mijn oermoeder, ons beider eerste nest, wat deed je het goed en gelukkig had je eindelijk door dat ik er voor jou was. Ineens was je er ook voor mij en wat hebben we in de afgelopen (bijna) 11 jaar van elkaar genoten. Wat zal het raar zijn om op mijn zij op de bank te liggen zonder jou op mijn heup en in mijn armen. Hiska heeft je zojuist al een hele wasbeurt gegeven en die komt steeds even bij je kijken óf ze ligt voor de grote kooi, waar jij lag, maar nu niet meer bent.

Ik heb vannacht naast je geslapen om je de mogelijkheid te geven om je plekje bij mij in bed nog een keertje in te nemen als je dat zou willen en kunnen. Jij koos ervoor om op je eigen plekje te blijven dus het bleef bij “knuffelen op afstand”.

Een goede reis gewenst mijn lieve, mooie schat. Isis staat je zeker op te wachten aan de ander kant van de regenboogbrug, haar herinner je je vast nog wel. Geef haar een dikke knuffel van mij en ook eentje aan Sola, Sassie, Doenja en de drie kleintjes.

Een dikke knuf van ons drieën, we zullen je heel erg missen

Ook voor jou geldt “till we meet again”

Vandaag goed nieuws ontvangen over Hazy. Ze is inmiddels netjes afgevallen en geniet volop van de patio. Hoewel ze de laatste tijd niet blij is dat ze niet met haar waterbak kan spelen want het water buiten is bevroren. Ze heeft er op staan slaan maar dat werkte helaas niet. De sneeuw probeerde ze ook te ontlopen door op de ontdooide plekjes te gaan staan… maar ja, die waren er ook niet genoeg…  Ze ligt tegenwoordig heel erg graag op schoot… maar in ieder geval graag heel dicht bij dus mevrouw heeft een mandje op het bureau van de baas dat als hij thuis werkt, ze dicht bij hem kan liggen…. Ze wordt dus zalig verwend…

Gisteren was ik op bezoek bij mijn vriendin Lea en wie woont daar? Juist, Jidde… Jidde is iets kwijt…. zijn babyface… wat een verandering. Het was natuurlijk al een heel lekker jong maar het wordt ook een heel mooi ventje, lang lijf en hoog op zijn poten net als zijn papa. Verder een mooie volle pluimstaart en ik ontdekte een buik met krulletjes net als zijn mama Quera. Jidde heeft echter ook krulletjes in zijn kraag en wat is hij lief ! wat een zalige knuffel. Maar… hij is ook een lekker eigenwijsje en dat is ook weer net zijn mama…  Zalig dat er een keertje voor mij gekookt werd, als je het altijd zelf doet, is dat echt enorm genieten dussss… dank je Lea voor de zalige maaltijd :) en als kers op de taart kwam Lucky na het eten binnen die ik vervolgens op schoot uitnodigde en ja hoor, ik kreeg knuffels… zalig toch ! Echt genieten…

Sinds vandaag mag Quera van haar pensioen gaan genieten: geen babies meer voor haar. Je merkt dat als ze ouder zijn, ze toch wat meer last hebben van zo’n ingreep. Natuurlijk is het een heftiger operatie als alles ook weggehaald wordt dan dat er alleen maar gesteriliseerd wordt. Ze was blij dat ze thuis was, heeft al een halve marathon afgelegd en pas toen ze wat te eten had gekregen, ging ze lekker liggen slapen. Inmiddels heeft ze al drie kleine beetjes te eten gehad, is het slaapuurtje over en zit ze boven nijdig naar beneden te kijken waarom we nog niet samen naar bed gaan om te slapen. Afgelopen nacht hebben we ook samen geslapen… ummm eigenlijk moet ik zeggen dat we samen de nacht in dezelfde kamer doorgebracht hebben want geslapen hebben we niet echt. Na 2,5 uur was ze wakker en vond ze dat ik dat ook maar moest zijn. Hoe we het vannacht doen? We zullen het zien… Morgen volgen een aantal foto’s die ik in de loop van de avond heb gemaakt en zal ze zich vast al wat beter voelen en hopelijk een beetje aan haar supervrouwpak gewend zijn. Met z’n wond moet is het toch wel verstandig om zo’n pakje te dragen. Mijn stoer meisje….

Vandaag was ons rode grietje jarig en dat hebben we gevierd hoewel het wel wat moeite kostte om haar ’s avonds, na mijn afspraak, binnen te krijgen. Ik heb namelijk een poefje gekocht en mevrouw is helemaal gek op dat poefje. Het poefje staat in de gang omdat het daar lekker koel is als het buiten zo warm is. Uiteindelijk toch lekker met z’n allen gesnoept.

Vervolg op het waterval/drinkbak verhaal van een anderhalve week geleden. Ik stond onder de douche en hoorde op een gegeven moment een enorm watergeklater…. Ja, van de douche natuurlijk maar er was meer… Nu heb ik een huis uit 1898 en veel van de huizen uit die tijd, hebben een badkamer die zich op de begane grond naast de keuken begeeft. Ik deed de douche dus maar eens even uit om te horen waar dat andere watergeluid nu toch vandaan kwam… uit de keuken, dat was duidelijk. Nu stond er een hele grote drinkbak op het aanrecht, tezamen met de twee voerbakjes voor de grote meiden. Enya drinkt gewoon netjes, Quera wil nog wel eens met haar pootjes door het water heen gaan tijdens het drinken maar dat maakt niet zo’n klaterend geluid en ook Hiska houdt zich altijd netjes. Hazy zou dit geluid kunnen maken maar ja, die woont hier toch echt niet meer… hmmmmm……. Omdat ik toch wel nieuwsgierig was, ben ik onder de douche uitgestapt en heb mijn hoofd om de deur gedaan…Oei.. daar voelde zich eentje betrapt… Tot mijn grote verbazing zat Joolz op het aanrecht… Dat kon ze echt nog niet maar ja… ze zat daar dus nu kan ze het blijkbaar wel. De waterbak dus leeg gemaakt want het water stroomde langs de kastjes naar beneden… en lol dat mijn grietje had !!!!! Maar ja, ik wilde wel een grotere waterbak hebben en niet alleen die drie kleintjes dus de reiswaterbak uit de kelder gehaald en een bak eronder gezet. Joolz kan er met een enorm enthousiasme doorheen maaien maar omdat er een vrij brede rand naar binnen is, krijgt ze er niet veel water uit dus de strijd lijkt gestreden ????? een vraagteken omdat je dat bij dit meiske nooit weet. Gelukkig vindt ze wel haar eigen brokken die in de voerbench voor haar staan lekkerder dan de brokken die de rest krijgt en die op het aanrecht staan. Omdat ik de grote dames plat op hun buik heb zien liggen, al maaiend in de voerbench (met positief resultaat) waardoor de brokken voor Joolz wel heel snel op waren, heb ik daar ook iets tussen gelegd zodat ze het bakje niet meer naar voren kunnen trekken. Ook je kop in de opening duwen en dan de bench optillen, geeft voor de dames geen goed resultaat… gelukkig maar, dan eet iedereen voorlopig nog even wat de leeftijd aangeeft…

Gisteren de geleende waterval/drinkbak opgezet. Hiska en Joolz waren er zo bij, dat moest gezien worden. Aan hun houding te zien – wijd geplaatste poten en behoorlijk naar voren leunend – vonden ze het toch wel een beetje griezelig… Na een tijdje wennen en ruiken, werd het tijd om het ding om te bouwen… Joolz probeerde of ze de bovenkant er af kon halen maar dat lukte niet. Toen ging ze maar op haar gatje zitten en was het met twee voorpoten aan het proberen maar het gewenste resultaat bleef ook nu (helaas voor haar) uit. Vervolgens is ze over de bol dus door het water gaan maaien wat resulteerde in een enorm waterballet. Hiska was in de tussentijd ook het gevecht aangegaan met “het ding”. Ze bleek hem behoorlijk griezelig te vinden wat te zien was aan de manier waarop ze met “hem” stond te vechten. Eén poot in de lucht en daarmee zo hard mogelijk er bovenop slaan in de hoop dat je “het ding” dan een kopje kleiner maakt. “Het ding” stond stevig en verroerde geen millimeter. Haar eigen gespetter vond ze niet zo’n probleem maar dat van Joolz des te meer. Joolz niet, die had nergens last van. Uiteindelijk ging ze de vloer maar even boenen met het water uit de waterval en na er lekker in te hebben gelegen, vond ik het welletjes en heb de stekker uit het stopcontact getrokken om hem vervolgens weer netjes schoon te maken en ergens neer te zetten waar hij kon drogen voordat hij weer in de doos ging om terug te worden gebracht. Maar goed dat ik hem even had mogen lenen om te zien of dit werkte, anders zou er hier ook eentje onbenut in de kast staan… resultaat bleef ook nu (helaas voor haar) uit. Vervolgens is ze over de bol dus door het water gaan maaien wat resulteerde in een enorm waterballet. Hiska was in de tussentijd ook het gevecht aangegaan met “het ding”. Ze bleek hem behoorlijk griezelig te vinden wat te zien was aan de manier waarop ze met “hem” stond te vechten. Eén poot in de lucht en daarmee zo hard mogelijk er bovenop slaan in de hoop dat je “het ding” dan een kopje kleiner maakt. “Het ding” stond stevig en verroerde geen millimeter. Haar eigen gespetter vond ze niet zo’n probleem maar dat van Joolz des te meer. Joolz niet, die had nergens last van. Uiteindelijk ging ze de vloer maar even boenen met het water uit de waterval en na er lekker in te hebben gelegen, vond ik het welletjes en heb de stekker uit het stopcontact getrokken om hem vervolgens weer netjes schoon te maken en ergens neer te zetten waar hij kon drogen voordat hij weer in de doos ging om terug te worden gebracht. Maar goed dat ik hem even had mogen lenen om te zien of dit werkte, anders zou er hier ook eentje onbenut in de kast staan… resultaat bleef ook nu (helaas voor haar) uit. Vervolgens is ze over de bol dus door het water gaan maaien wat resulteerde in een enorm waterballet. Hiska was in de tussentijd ook het gevecht aangegaan met “het ding”. Ze bleek hem behoorlijk griezelig te vinden wat te zien was aan de manier waarop ze met “hem” stond te vechten. Eén poot in de lucht en daarmee zo hard mogelijk er bovenop slaan in de hoop dat je “het ding” dan een kopje kleiner maakt. “Het ding” stond stevig en verroerde geen millimeter. Haar eigen gespetter vond ze niet zo’n probleem maar dat van Joolz des te meer. Joolz niet, die had nergens last van. Uiteindelijk ging ze de vloer maar even boenen met het water uit de waterval en na er lekker in te hebben gelegen, vond ik het welletjes en heb de stekker uit het stopcontact getrokken om hem vervolgens weer netjes schoon te maken en ergens neer te zetten waar hij kon drogen voordat hij weer in de doos ging om terug te worden gebracht. Maar goed dat ik hem even had mogen lenen om te zien of dit werkte, anders zou er hier ook eentje onbenut in de kast staan…

In liefdevolle herinnering: mijn super lieve, stoere chickie Isis – Tormenta’s Isis Píca

Tot mijn grote schrik en verdriet vloog je eergisteren, zaterdag 9 mei ineens richting regenboogbrug. Ik kon je nog net in mijn armen nemen om het laatste stukje samen met je te doen. Lieve schat, wat heb je me laten schrikken maar wat moet jij ook enorm geschrokken zijn natuurlijk. Om zekerheid te krijgen omtrent de reden van overlijden, heb ik besloten sectie te laten verrichten en ik heb je daarvoor gisteren naar de universiteitskliniek in Utrecht gebracht. De uiteindelijke uitslag zal drie tot vier weken op zich laten wachten.

Lieve meid, mijn stoer chickie, wat heb je in je korte leventje veel mee moeten maken. Met acht weken maakte je een verkeerde sprong waardoor je je rechterachterpootje blesseerde. Na een tijd bench rust moest je weken met je pootje in een spalk maar ach, dat deerde je niet want je klom met spalk en al de grote krabpaal in en holde de trap af met je spalkpootje als een vlag in de lucht. Daarna een periode met veel oefeningen waarbij we de hulp in riepen van een fysiotherapeute met kattenervaring. Vervolgens een operatie en drie maanden in de grote kittenkooi omdat je absoluut niet mocht springen. Ook dat accepteerde je zonder morren hoewel je het wel superfijn vond dat er iedere dag even tijd werd gemaakt om lekker bij mij te liggen voor knuffels of om met je favoriete speeltje te spelen in de kooi of er net voor. Nu stond er wéér een operatie op het programma omdat het pinnetje dat in je knie was gezet, er door je lichaam uit werd gewerkt en dat moest echt verwijderd worden. Dat zou tezamen gebeuren met je castratie want ik was er niet zeker van of je een dekking en zwangerschap aan zou kunnen met je pootje. Ik had je "het supervrouwpak" al aangetrokken om te kijken of het goed zat en dat vond je verschrikkelijk… gelukkig hoef je dat nu niet meer door te maken…

Mijn mooie schat, wat hield je ervan om bij mij te kruipen als ik aan tafel achter de laptop zat. Het was mijn taak om je vast te houden en je zo te behoeden voor wegglijden want jij liet je zo gaan. Wat vond je het zalig om op de bank lekker bij mij te kruipen, jouw favoriete plekje was hoog onder mijn kin liggen en nu Jidde was verhuisd, had jij weer het alleenrecht op dit plekje waar je uitgebreid van genoot. Wat zal ik je vreselijk missen, meis. Onze tijd samen was kort, veel te kort, maar die tijd hadden we wel samen en we hebben door de omstandigheden heel wat “samen-tijd” gehad.

Een goede reis gewenst mijn lieve, mooie schat. Sola zal je zeker staan op te wachten aan de andere kant van de regenboogbrug, haar herinner je je vast nog wel. Geef haar een dikke knuffel van mij en ook eentje aan Sassie, Doenja en de drie kleintjes.

Een dikke knuf van ons allen, we zullen je heel erg missen.

Ook voor jou geldt “till we meet again”

Gisteren kreeg ik een mailtje dat eigenpotig door Jidde was getypt. Ik heb gevraagd of ik zijn berichtje hier mocht plaatsen en dat mocht... Als onderwerp stond er: "Even kletsen met mama". Hier komt zijn berichtje:

Hoi, hoi mama en Ellen,

Ik wil even laten weten dat het super met mij gaat!! Vanmorgen kwamen er een aantal mannen, die gingen boven de rolluiken en dakgoot schoonmaken, zei het vrouwtje...ik vond het geweldig. Heb de hele ochtend gecontroleerd of ze wel goed bezig waren en ze vonden mij ook wel leuk geloof ik. Lekker op de vensterbank en dan lukte het mij ook nog om te ontsnappen in de tuin! jammer ze hadden mij zo weer gevangen.

Maar toen kwam het...vanmiddag toen die mannen weg waren....mocht ik naar buiten in een hok...SUPERGAAF!! Ik wilde helemaal niet meer naar binnen...Opa Lucky heeft een beetje opgepast, dat moest van het vrouwtje...Vond het zelf niet zo nodig, maar anders moest ik naar binnen. Vrouwtje heeft beloofd dat het morgen weer mag!

Hunter wordt ook wat aardiger tegen mij...gisteravond laat heb ik een beetje met hem gespeeld, maar ik moet nog steeds heel lief zijn, anders gaat hij mopperen. Heb ook vannacht lekker bij vrouw en baas op bed geslapen...super joh! Ik weeg al 2400 gram..vrouwtje was echt blij. Ze heeft me wel verteld dat ik volgende week woensdag naar een onder de staart kijk mevrouw moet voor een prikje...dan moet ik flink zijn! Daarna hoeft het voorlopig niet meer zegt ze. Nou...ik ga wel mee hoor als het me niet bevalt ga ik gewoon schreeuwen.

De konijntjes die ze hier hebben, vind ik super...vrouw heeft mij op film staan!

O ja, ik heb nog wat leuks...als het vrouwtje eten aan het klaarmaken is, spring ik van het tafeltje zo in haar nek...ze heeft al heel wat krasjes, maar ja dan moet ze mijn nageltjes maar knippen (niets zeggen hoor, want dan doet ze het ook nog!).

Ellen kun jij mijn vrouwtje nog even vertellen welke Milbamax ze moet halen? Ze weet niet meer goed wat jij verteld hebt!
Foto's stuur ik nog niet mee, want het vrouwtje en kind willen veel foto's maken en jou en Ellen dan iedere keer verrassen, oke?

Nu ga ik even lekker slapen, moet ook gebeuren, dan kan ik straks de boel weer op stelten zetten hier.
kusjes,
Jidde

P.S. Ik moet oppassen, want ze gaan me hier Bikkel noemen....en ik heet toch echt Jidde!

Wat waren ze lekker druk, gisterenavond. Hiska liep de boel lekker op te stoken, Isis deed niet één maar meerdere duiten in het zakje en de kleintjes hadden pret met deze twee grote meiden. Niet alleen maar pret want als er een ruime vijf en ruime zes kilo aan komt stormen, is dat toch wel een beetje griezelig en dan duik je snel weg om vervolgens weer heel gauw uit je verstopplekje te komen en boven op de grote meiden te springen. Vannacht slecht geslapen, om 3.23 uur was het over en uit en om 5.03 uur hoorde ik mijn buurjongen thuiskomen… ik ben er toen maar uitgegaan.  Maar dan is het wel een hele lange dag. Om 10.30 uur met Juno en Jette op stap gegaan en na 45 minuten op zoek naar een plekje om te stoppen… jippie, de laatste had ik net gepasseerd, bleek, want op de weg die ik daarna moest volgen, zat niets meer dus ik ben maar doorgereden. Ze hielden zich wisselend, sommige stukken sliepen ze lekker om dan opeens te proberen uit te breken … met grof geweld, Juno in ieder geval. Toen we aangekomen waren, ben ik lekker achterin gaan zitten en heb de kleintjes lekker even laten lopen en met ze zitten knuffen. Ze hadden warme voetjes dus de voetjes even gekoeld in de waterbak die ik bij me had, dat ging allemaal goed. Toen naar binnen en maar eens kijken hoe ze het zouden vinden. Tot mijn grote verbazing nam Jette het voortouw en vond Juno het toch allemaal een beetje eng… maar hij was wel heel erg nieuwsgierig. Jette klom al gauw in de grote krabpaal, onderzocht de grote klok (ze zal al wel snel pogingen doen om er op te gaan zitten :) ). Er uit was een beetje griezelig maar met wat aanwijzingen ging dat super goed. De jongens waren zalig met ze aan het spelen, er was een hele lading speeltjes aangekocht want ja, alles was zo leuk :) en vooral het stokje met de paarse veren vond Jette helemaal fantastisch. Toen Jette uitgespeeld was en het allemaal voor Juno wat langzamer werd gedaan, begon hij het ook leuk te vinden. Blijkbaar is het voor hem meer wennen maar hij hobbelt nu nog lekker achter Jette aan, ach, straks kan hij het allemaal zelf. Uiteindelijk eindigden ze met ons op een stoel aan de eettafel en al snel gingen de oogjes dicht, je moet toch je rust pakken tenslotte... De foto’s volgen en Swen en Nick, dank je wel voor jullie prachtige tekeningen. Superlief. Voor de rest: wordt vervolgd…

En toen was de tijd van afscheid nemen toch echt aangebroken. Gisterenavond kwam Jouri lekker bij mij liggen, de rest volgde maar ging ook weer. Hierdoor hadden Jouri en ik uitgebreid tijd om nog lekker op die laatste avond samen te knuffelen. Boven voor het slapen gaan de nageltjes geknipt en nog een extra knuffel. Vanochtend eerst het spul lekker laten hollen, de ochtendmaaltijd klaargezet en daarna nog tijd zat om nog even rond te dollen met z’n allen. Uiteindelijk was het dan toch echt tijd om te gaan. Kater Sam stond ons – samen met zijn personeel – op te wachten en was zeer nieuwsgierig. Oei, toch wel griezelig… hij ging naar boven maar ja, wat is daar… en de nieuwsgierigheid won het overduidelijk. Jouri ging lopen en Sam vond het bijzonder boeiend. We zagen een hoog rugje bij Jouri, platte oortjes, soms een klein sisje maar hij stelde zich keurig ondergeschikt op t.o.v. Sam. Sam blies, was nieuwsgierig maar ja… dichtbij is toch eng dus nog weer even blazen. Twee uur later – waarin beide heren ook even een hazenslaapje hadden gedaan - was het ergste eigenlijk achter de rug. Jouri had de krabpaal onderzocht, was op erg veel plekjes gaan zitten en had daar ook even geslapen. Sam keek en stuurde blikken van: hé hallo, mijn krabpaal en mijn hangmandje maar vond het eigenlijk ook wel ok. Jouri spoot de bank op waar Dick zat waar hij zich even op schoot en toen er naast nestelde maar echt veel tijd had hij niet. Er moest zo veel onderzocht worden.  Oeps plassen… gauw de kattenbak op en waar Sam het nieuwe grit een zalig kussentje vond, ging Jouri zitten en deed wat daar gedaan moest worden. Super want hij ging in eerste instantie ruiken en toch wat happen in het grit, er moet dus zeker opgelet worden want ook al is dit geen klontvormend grit, al die gritjes moeten er ook weer uit en je krijgt wel een zware buik daarvan… kan toch niet lekker voelen.  Verder werd er veel gespeeld. Jouri wilde wel samen maar nu gaf Sam aan dat hij toch niet te snel moest gaan. Als Sam niet al te hard waarschuwde, kon het Jouri niet zo heel veel schelen of Sam het speeltje  heel dicht bij zich had wat hij zelf wilde hebben. Met een grote jump plofte hij op het speeltje en als er dan toch een blaasje kwam, och… dan hol je gauw even weg, zacht in je vuistje lachend en een volgende poging doen om het speeltje te confisqueren. Het samenzijn tussen deze twee heren ziet er dus veelbelovend uit...wordt vervolgd…

De J-tjes vieren vandaag dat ze 13 weken oud zijn. De enting is goed gegaan, gelukkig geen ent reactie. Het afgelopen weekend gaf een dubbel gevoel, aan de ene kant sta je erbij stil dat het het laatste weekend is dat ik ze allemaal hier heb en aan de andere kant zal het ze goed doen om onder mama’s vleugels uit te gaan. We hebben ook zalig genoten hoor. De kleintjes waren behoorlijk dol en mijn benen zijn wat gehavend. Het was een op en neer racen van jewelste waarbij ik blijkbaar danig in de weg zat, zelfs toen ik op de bank was gaan zitten en mijn benen maar zo dicht mogelijk bij me haalde. Het werd helemaal feest toen Hiska mee ging doen, en later Isis ook nog… Echt een dolle boel J Ze zijn helemaal over op de kittenbrokken en er wordt goed van gegeten. Om de beurt de voerbench in, soms met z’n tweetjes. Als ze netjes naast elkaar zitten, gaat dat net. Sinds deze werkweek slaan we de middagmaaltijd over, als ze trek hebben, gaan ze lekker brokjes eten. Vrijdag zal Jouri verhuizen en zaterdag Jidde. Er wordt ontzettend naar ze uitgekeken en dat is een fijn gevoel. Juno zal – samen met een van zijn zusjes – pas met 16 weken verhuizen. Ik heb al foto’s mogen zien dat bij de een de tuin helemaal Maine Coon proof wordt gemaakt en bij de ander dat de mannen een ren aan het bouwen zijn, dan kunnen de katten er lekker bij zijn als men buiten is. Wat zullen ze daarvan genieten. Voor mij rest nog een laatste stukje administratie en nog twee nachtjes slapen voordat de eerste naar zijn nieuwe gouden mandje vertrekt. Wat zal het al leeg zijn zaterdagavond maar ook dat went weer snel, weet ik uit ervaring. Natuurlijk zijn er weer foto’s gemaakt, meer dan dat er nu zichtbaar zijn want ik heb ook de foto’s voor de toen & nu pagina gemaakt, maar die wordt pas later zichtbaar op de website. Voor nu dus de foto’s op de kittenpagina… Enjoy!

Volgende week zijn de J’tjes 13 weken en zullen er al twee uitvliegen maar vandaag vieren we dat ze 12 weken zijn dus gelukkig heb ik ze nog een weekje voor mijzelf. Het  voelt overigens heel goed dat er zo ontzettend naar ze wordt uitgekeken. Ze zullen het zeker allemaal heel goed krijgen, daar ben ik heel erg zeker van. Allemaal… want Juno heeft ook zijn gouden mandje gevonden samen met een van zijn zusjes. Gisteren hebben het eerste dierenartsbezoek afgelegd waar ze de enting en de chip hebben gekregen en ik schreef gisteren al dat dat heel erg goed  is gegaan. Om de angst voor de bezem weg te nemen, heb ik hem maar gewoon een halve dag in de keuken neergelegd en in no-time kon ik een leuke foto maken. (zie kittenpagina). Quera lag afgelopen weekend in een mandje in de krabpaal en kon ik haar lekker even knuffelen en wat voelde ik? Een zalig gevuld buikje dus bij de weging haar er ook maar even opgezet en ja hoor, ze is weer 200 gram aangekomen, helemaal goed, daar zijn we blij mee. Verder ging de totaal foto vandaag niet goed, we werden steeds gestoord en Jidde had geen “tussenvorm”, of hij lag zalig lui te wezen en wilde nauwelijks kijken hoe ik zijn aandacht aan het trekken was, of hij rende om mij heen om mij vervolgens in mijn nek te klimmen en als je alleen een shirtje aan hebt, is dat niet zo’n fijn gevoel kan ik jullie verzekeren. Natuurlijk heb ik daarvoor ook weer nieuwe weekfoto’s gemaakt en voor mijn studie wie van de dames gaat blijven, ook wat extra foto’s van hen. Enjoy!

Ik kan niet anders zeggen dan dat ik super trots ben op dit vijftal. Jidde was de enige die liet merken dat hij het autorijden met z’n allen toch wel spannend vond door af en toe even een klein miauwtje te laten horen.  Toen we bij de dierenarts op onze beurt zaten te wachten, kregen de kleintjes veel bezoek omdat iedereen toch wel even wilde kijken hoe ze uitgegroeid waren en ook dat vonden de kleintjes eigenlijk uitstekend. Op de foto’s is ook te zien hoe rustig iedereen was. Alleen Joolz zat rechtop. De enting gaf helemaal geen problemen en de chip, die met een veel dikkere naald wordt ingebracht, gaf bij Jette, Jouri en Jidde een kleine melding dat dit toch niet leuk was maar het was bij alle drie een heel beschaafd piepje. Juno en Joolz gaven geen kik. Juno is wat zwaarder geschapen dan Jidde en Jouri dus bij Juno hoefde er niet zo gezocht te worden of de balletjes wel ingedaald waren. Jidde en Jouri vonden dit geen leuk onderdeel maar goed, ik wist van te voren dat de jongens dat echt niet leuk vinden. Iedereen heeft nu al gegeten en Jette laat bovenin de krabpaal de lamp op en neer zwaaien, ze ligt daar samen met Isis en een van haar broers. Nu maar weer hopen dat er geen ent reactie plaatsvindt. Gelukkig hebben we een ruime week voordat de eerste zal verhuizen. Onderstaand de foto’s van toen we aan het wachten waren en morgen hoop ik weer een fotoshoot te kunnen plaatsen…

Ik heb het maar opgegeven, het afsluiten van de keuken. Jidde had al vrij snel door hoe hij over het schot kon komen; hij had twee opties uitgevonden. En als ik het dan heel lastig neer zette zodat het hem niet zo gemakkelijk zou lukken, dan stond hij aan de andere kant van het schot te loeien dat ik soms dacht dat er echt wat aan de hand was… nee hoor, dat was Jidde die het niet met de situatie eens was. Dus de boel open en kijken wat ze met het grit zouden doen. Het is klontvormend grit dus het resultaat van happen en eten zou een operatie kunnen zijn, in het slechtste geval vijf operaties. Ja hoor, direct happen…. mijn ijdele hoop de grond in geslagen… Sorry Enya maar de grit bakken gaan dus weg. Alle bakken schoon, twee gritbakken in de badkamer en één bak veranderd in een houtkorrel bak. Allemaal nieuwe geluiden dus mijn vijftal regelmatig op de vlucht. Halverwege de avond zie ik Enya – inmiddels met wanhoop in haar ogen – rond lopen, van de ene naar de andere bak. Gaat ze ergens zitten, komen daar vijf mormeltjes als toeschouwers voor haar zitten…  Uiteindelijk is ze midden in de kamer maar op een bak gaan zitten om daar alles neer te leggen (jippie!) omdat ik daar ook was en de kleintjes dan wel uit haar buurt houd. Later ging Hiska ook op de bak en die boeit het echt van geen kanten… ze zat te plassen met een van de jochies om haar nek…  Als we naar bed gaan, begint het ritueel van alles verplaatsen want dan mogen ze natuurlijk wel hun gritbakken hebben… Ik heb bedacht om Enya maar eens te verwennen...

Het J-nest is 10 weken en ondanks alle drukte is er ook een zalige rust. De J-tjes racen nu door bijna het hele huis, alleen de keuken staat nog afgeschermd en de grote krabpaal in de kamer maar dat zal niet lang meer duren. Nu ze het zo goed doen op/in de net iets kleinere krabpaal in de tussenkamer mogen ze ook snel in de krabpaal in de kamer. Vandaag was ik BIBI halen en hebben ze voor het eerst een paar uur zonder mama gezeten. Toen ik de deur open deed, lag iedereen lekker te slapen dus dat gaat heel goed. De komende drie weken zullen ze steeds vaker zonder Quera zijn want die moet ook op een rustige manier afbouwen. Ook Quera vond het helemaal uitstekend eigenlijk en dat is fijn om te merken, dan is het er tijd voor. Aankomend weekend krijgen we bezoek voor een van de meiskes en ook voor Juno is belangstelling getoond. Vandaag hebben we ook weer foto’s gemaakt inclusief een foto van het hele vijftal…dusss… enjoy!

Jette had het uiteindelijk helemaal voor elkaar gisterenmiddag. Ze zat uit te blazen van haar klim op de grote stoel toen ze Isis in de grote krabpaal zag klimmen, tot helemaal bovenin… mmmm, zag je haar denken, dat wil ik ook… dus madammeke ging op onderzoek uit. Op de stoel die bij de tafel staat en dan daar tussendoor op de tafel. Dat lukte niet want ik was haar voor geweest door de stoel goed aan te schuiven. Ok, dat gaat dus niet, dan maar weer naar de grond. Toen kreeg ze mijn dikke vest in beeld die om de stoelleuning hing en ach, daar kan je natuurlijk heel toe in klimmen. Vervolgens op de tafel, daarna een sprong naar de vensterbank en dan kijken hoe je in die paal kan komen want dat is toch wel een afstandje… rekken… nee, lukt niet… dan springen… hmmm…ga ik naar de paal, of probeer ik verder te springen en in het mandje te komen… even op mijn bips zitten en mijn voorpootjes los van de vloer dan kan ik iets meer zien. Uiteindelijk kreeg het mandje de voorkeur en van daar uit klom ze zo de hangmat in… mijn stoere grietje… dan heeft die lengte van lijf toch wel voordeel want hoe brutaal Joolz wel niet is, die haalt die zich toch echt niet in het hoofd. Om even het verschil in grootte te zien tussen Hiska – die ook nog heel graag in het hangmat ligt en zich helemaal oprolt dan – en Jette…

En dan zijn we al weer in april en is het J-nest 9 weken jong. Ze hebben inmiddels de hele kamer en bij het opstaan en naar bed gaan mogen ze lekker op de trap en in de gang spelen. Het leukste spelletje op het moment is verstoppertje spelen. Zij gaan eerder naar beneden en als ik dan van de trap af kom, dan verstoppen ze zich onder de traptrede. Ze willen me nog wel zien dus steken natuurlijk helemaal uit… toch speel ik het spelletje mee: “waar zijn de babies?” om vervolgens ieder per stuk te zoeken… of ze het hóren ….want de staartjes zwiepen op en neer en er wordt een beter plekje gezocht… Je zou toch zeggen dat ze daar helemaal niets van snappen en wellicht speel ik wel een ander spelletje dan dat zij spelen maar we hebben veel plezier samen zeker omdat – als ik ze dan eindelijk gevonden heb – ze heel erg geknuffeld worden. Joolz heeft ook nog een ander spelletje, soms samen met een van haar broertjes (maar ik vergeet steeds te kijken wie). Als ik ze roep om naar de huiskamer te gaan of bij het naar bed gaan naar hun eigen kamer, dan holt Joolz heel hard weg… wil dan de trap op maar ja, hard hollen op een gladde vloer en al pluisjes onder je voeten hebben… dan glijd je een stuk door voordat je de bocht kan nemen de trap op… Als ik haar dan heb, dan gaat ze wild met haar pootjes slaan totdat ze knuffeltjes krijgt, dan is het goed…  ik moet soms zo ontzettend lachen om die streken…
Verder is Quera weer 200 gram aangekomen en hoop ik dat het huis die weekend weer open gaat en dat er weer bezoek mag komen want iedereen staat te springen, zowel het al bekende personeel van Jidde en Jouri als het potentiële personeel van één van de meiskes. Het ziet er allemaal nog steeds goed uit dus we hopen dat het door zet. Natuurlijk zijn er vandaag ook weer nieuwe foto’s… enjoy !

Jeetje… ik word verwend… verwend met knuffelsessies…  ze hebben er nu een nieuwe krabpaal bij waar ze veel in liggen en op liggen stoeien. Hoewel het bovenste plankje meestal wordt ingenomen door een van de groten, lukt het een van de kittens ook regelmatig om daar te liggen. Jouri lag daar gisteren vroeg in de avond en ik zat er naast naar iets op de tv te kijken. Jouri wilde duidelijk aandacht want hij klapte zijn poot in mijn gezicht…. ok… nagels knippen is geen overbodige luxe, dat gaan we straks maar even doen… maar goed, Jouri wilde mijn gezicht dichterbij en toen ik dat dus maar deed, kreeg ik allemaal hele lieve likjes in mijn gezicht… ik mocht niet terug knuffen dit keer maar iedere keer als ik niets deed, werd ik beloond met kleine likjes… natuurlijk ook met poten in mijn gezicht… dat is iets minder dus het is absoluut zaak om dan heel stil te zitten…

…en rond koffietijd werd ik opnieuw verwend, ditmaal door Jidde. Die klom op de leuning van de bank, pootjes op mijn schouder en ging toen liggen… ook hem mocht ik geen knufjes geven dit keer maar ik kreeg ze wel…uitgebreid zelfs. Wat later klom hij naar mijn schoot en is hij daar lekker gaan liggen, smoeltje richting mij met zo’n superlieve blik… na een paar minuutjes viel hij in slaap… Ik vind het wonderbaarlijk dat die kleintjes – ondanks dat je ze zo moet pesten met allerlei medicijnen – je toch zo lief blijven vinden… Gelukkig mocht ik vanochtend iedereen een uitgebreide knuffelsessie geven…

Jouri en Jidde nog even nagewogen na de weging van gisteren. Jidde is weer nummer 2 in het nest en Jouri zat vanochtend op 1501 gram, de weging van gisteren was bij beiden juist…

Jidde’s oog ziet er al veel beter uit en van het medicijnen geven, hebben we een feestje gemaakt. Eerst wat niet zo erg is en als dat klaar is, ga ik convalescence support klaarmaken. Dit gaat in een spuitje met speentje en mag hij eerst ruiken. Dan op schoot, spuit tussen mijn tanden want dat moet snel, vieze medicijn in het andere spuitje, geven, gauw dat spuitje in een bakje kiepen, spuitje met speen in zijn bekkie en oeeeeeeehhh, wat is dat lekker. Hij krijgt nu meer dan dat ene spuitje cs en hij geniet daarvan. Ik bedacht al dat ik mijn speentje wel kwijt zou zijn na deze medicijn-exercitie maar dat was vanochtend al het geval: hij beet een stuk van het speentje af wat ik heel snel uit zijn bekkie heb gevist.

Wat ik ook merk, is dat mams echt minder voeding in haar melkbar heeft dus mijn vier voedingen moesten worden opgevoerd. Je zou toch zeggen dat als ze honger hadden, ze wel brokken zouden gaan eten maar dat is helaas niet zo. Heel erg vreemd want als ik ze de brokjes voor de neus leg, worden ze wel opgegeten. Ze zijn dus echt wel lekker maar waarom dan niet uit een bakje eten… ik kom er vast nog wel achter. Verder lekker even aan het knutselen geweest… gelukkig datgene wat ik nodig had vandaag kunnen kopen en meteen kunnen ophalen… wellicht volgen er later foto’s maar Bri… ik ben voor je moeder bezig en ben er aardig mee in mijn sas… J.

Gisteren ook de tweede ontworming gedaan, Jette en Jouri vinden het zalig, Jidde moest wat overtuigd worden en dat kan ik me voorstellen in deze situatie en Joolz vond haar pilletje zo lekker dat ze het helemaal ging zitten kauwen. Gauw toch maar even geholpen want het eerste stukje kwam er al uit en dat is niet de bedoeling natuurlijk. Juno doet, net als met het eten, of hij er niets van snapt en gaat zitten piepen dus bekkie open, pilletje erin en slikken… goed zo jongen, super gedaan ! Zo, etenstijd voor ons tienen… ik ben benieuwd hoe ze gaan eten…

Het J-nest is vandaag 8 weken en het was een drukke week. Jidde is door zijn zus in zijn gezichtje geslagen en kreeg last van zijn oogje. Helaas reageerde hij allergisch op de medicijnen die hij kreeg maar nu… eindelijk… lijkt het goed te gaan. Ik zeg het nog maar heel voorzichtig want ach, dan zijn ze nog wel heel erg klein hoor.  Gelukkig eet hij weer met smaak, dat is een hele geruststelling, dan kan hij weer lekker gaan groeien en de rest… dat gaat super. Voor Jidde zijn de foto’s wat sneller gegaan deze week, simpelweg om het voor hem zo rustig mogelijk te houden. Dat lukte niet helemaal want dat lintenhengeltje is wel enorm uitdagend….Dat geldt dus ook voor de totaalfoto: de eerste poging moest goed zijn en anders niet. Verder ben ik helemaal blij dat Quera’s vijfling eindelijk snapt dat brokjes zijn om te eten en dat je die niet per stuk in je bekkie hoeft te krijgen, of per stuk op de grond maar dat dat ook gewoon uit een bakje gegeten kan worden. Het spreekt voor zich dat mijn huis even op slot is totdat Jidde zich weer goed voelt. Hij houdt er namelijk erg van om zich uit te sloven en dat moeten we nu net niet hebben natuurlijk. Ik had het al over de fotoshoot, ze staan op de kittenpagina dusssss…. Enjoy!

….en toen hoorde ik ineens crunchy geluiden uit de voerbench komen… nu nog kijken wie er uit kwam… Juno, mijn toch in het begin wat stille ventje… stoere jongen ! wat doe je dat goed !!! Hij was in het begin inderdaad wat meer op zichzelf maar vandaag zoekt hij contact… komt ineens bij me op schoot liggen… lekker naast me op de bank liggen en kan me dan vol verwondering aan liggen kijken zo van… goh, ik zie jou voor het eerst… blijkbaar heeft hij het eindelijk door dat zo’n tweebeen toch ook wel gezellig kan zijn, wat een fijne ontwikkeling…. Ook vandaag Quera weer eens op de weegschaal gezet en wat ik al dacht, ze is ruim 2 ons aangekomen, dat gaat de goede kant op. Ik zie ook aan de kittens dat er minder voeding bij mama te halen is want ze hebben eerder honger en ook meer honger en dat wierp vandaag zijn vruchten af: Ik heb ze opnieuw brokken gegeven voor hun Bibi en ja hoor, eindelijk worden die lekker opgepeuzeld maar alleen nog van de grond of van de bank, niet uit een bakje – behalve Juno dan, die heeft het gelukkig door.
Verder vandaag opnieuw contact gehad met de dierenarts over Jidde. Hij is vorige week licht gehavend door zijn kleinste zus die overigens een echt stoere chick is en kreeg last van zijn oogje. Zijn oog is zaterdag helemaal gecontroleerd en gelukkig is er niets aan de hand maar de ene zalf werkte niet en de andere zalf gaf het tegengestelde resultaat.. nu dus terug naar af en geen zalfjes maar goed spoelen, met de hand en och, wat is het toch een lieve, stoere vent want hij laat het best goed toe allemaal, als er achteraf maar uitgebreid geknuffeld wordt. Nu afwachten hoe de rust van de nacht op het oogje werkt…

Het J-nest is 7 weken en dat betekent dat we al over de helft zijn.. over de helft van mijn 13 weken dan. Vanaf vorige week stond het eerste bezoek gepland en Jidde en Jouri hebben hun gouden mandje al gevonden. Gelukkig blijven de meisjes sowieso tot 16 weken en voorlopig lijkt het er op dat Jidde ook pas op 16 weken verhuist. Kan ik rustig afkicken, dat is wel heel erg lekker. Er zijn maar weinig foutjes geweest betreffende het bakgebeuren maar ik ben blij dat ik de uitbreiding even heb uitgesteld. Nu hebben ze de halve kamer en ze genieten volop. Iedereen rent en racet, helemaal super. Gisteren hebben ze ook nieuwe speeltjes gekregen en na even oefenen, met mij of met Isis die heel lief alles heeft laten zien, ging het helemaal super en zijn zij ook verliefd op bepaalde speeltjes...misschien kwam het helpen van Isis wel omdat zij dat ene spelletje ook zo ontzettend leuk vindt…J Jette vindt trouwens dat je moet voetballen met de ballen die in de spelletjes zitten en probeert ze uit ieder spelletje te trekken… wat haar overigens niet lukt gelukkig. Ook heb ik vandaag weer weekfoto’s gemaakt… ze staan op de kittenpagina, enjoy !

Vanochtend is het hele stel – 9 stuks – ontwormd. Een van de jongens redde het maar net met de eerste dosis die tot 1 kg gaat. Iedereen vond de pilletjes weer heel lekker ruiken maar het lukte niet iedereen om ze ook op te eten. De volgende keer lukt dat ze vast wel en dan moet ik ze bewaken en een dikke jeans aan hebben omdat ik dan 5x 1200 gram aan mijn benen heb hangen…
Omdat ik een van de knulletjes ineens boven op de kittenkooi zag lopen na het eten, mochten ze vandaag niet vrij. Het is een te groot risico dat hij met zijn poot blijft haken als hij er weer af wil en dan zijn poot breekt. Buiten dat is het nog veel te hoog…. Vanmiddag dus wat tijd opgenomen en de kittenkooi afgebroken, gesopt en weer opgeruimd.  We gaan dus vroeg naar boven vanavond zodat ze kunnen wennen aan hun nieuwe grote kamer want als die kooi weg is, is er heel wat meer ruimte.
Vanavond liepen Juno, Jouri en Jette te miepen… ze hadden trek… zou het nu lukken? Ze hebben namelijk nog steeds geen interesse in de babybrokjes en dat zou zo fijn zijn want die staan er altijd… En ja hoor, na veel aanbieden at Juno uit het kleine bakje en Jette at de brokjes maar wilde ze wel uit de hand krijgen. Ze was ook steeds met haar neus door haar bakje aan het roeren maar kreeg niets binnen… Dat is dan weer zo lief om te zien… klein dommertje, gewoon likken, dan blijven ze vanzelf aan je tong plakken maar ja, leg ze dat maar uit. Het smaakje is in ieder geval interessant en dan komt het allemaal vanzelf.

Vandaag is het J-nest 6 weken en het zijn zalige ondeugden, de een wat erger dan de andere. Jouri was er achter dat mama soms wat anders op haar bordje had liggen dan hij en hij schoof aan. Vanochtend rook hij aan zijn eigen bord en bedacht toen ineens dat mama… … in een grote spurt richting zijn moeder die lekker vis stond te eten en daar stond hij… lekker te smikkelen naast mama.
Gisterenochtend was ik bezig om de kittenkooi boven te verschonen en had mij net in het ding gewurmd toen de scheepshoorn af ging… Een van de meisjes zat vast met een voet… ik heb me nog nooit zo snel weer uit die smalle opening gewurmd …pfff…  rustig blijven was het devies nu ondanks de scheepshoorn die maar door bleef gaan… Toen ik het probleempje op had gelost gauw gaan knuffelen en al snel was het lijfje weer ontspannen. Toen voetje gecontroleerd en er leek niets aan de hand… Vandaag bij het foto’s maken bleek opnieuw dat er niets aan de hand was want wat heb ik een mooie staarten op de foto gehad van Jette… Die rende van links naar rechts, wilde niet op de foto en de totaalfoto… sorry misschien later want ze wilde niet deelnemen aan mijn feestje… maar…. wel dus weer een fotoshoot die wat meer voeten in aarde had dan normaal want mijn computer kon niet opgestart worden en mijn hulplijn was niet te bereiken… Het is echter gelukt via een ander programma en het bewijs, de foto’s, staan op de kittenpagina van de website. Enjoy !

Wat gaat de tijd toch snel, ik zei het vorige week al. De J-tjes zijn al vijf weken en kunnen bijna allemaal zelfstandig eten … kunnen … want sommigen gaan gewoon zitten wachten, al miauwend… totdat ik ze de bibi voor houdt, dan is het natuurlijk veel en veel lekkerder… Ook is sinds gisteren het bakgebeuren op gang gekomen. Er wordt van alles op de bak gedaan, ook vandaag twee ongelukjes maar ja, een klein groot boodschapje is ook wat als je dat voor het eerst moet doen. Volgende keer gaat het vast goed.
Quera heeft geen rust om te eten als ze beneden is dus afgelopen weekend heb ik haar met haar kinders tussen de middag naar boven gebracht. Zondag had ik een halve knutselmiddag ingepland… maar die ging niet door want toen ik boven kwam, liep Quera in draf rond Jidde die uit de kittenkooi was geklommen en nu dus alleen buiten de kooi liep, hij had het naar zijn zin hoor, geen probleem…. Quera niet… die keek mij aan met een blik van “zie je nou wel… dat kan zo niet en nu????? “ Och meis, zo erg is het niet, we lossen dat op… maar ja, als ze boven nu toch wel heel snel los mogen, kunnen ze beneden ook niet meer in de kleine ren. Dussss… op een andere manier knutselen… soppen, de delen van de grote ren naar beneden gesjouwd en om 19.00 uur was ik eindelijk klaar en kon ik gaan eten.  De kleintjes hebben het helemaal naar hun zin en ook de groten vinden het zalig zo. Iedereen kan er bij liggen en dat wordt ook zeker gedaan. Natuurlijk heb ik vandaag ook weer nieuwe foto’s gemaakt, ze staan op de kittenpagina… enjoy!

Time flies when you’re having fun…  wat een zalig stel… Vorige week woensdag schoven ze bijna allemaal nog met hun buikje over de grond. Donderdagmorgen zag ik ze bijna allemaal hoog op de poten lopen en af en toe eens even zakken en vrijdagavond – beneden in de ren – werd ik beklommen door mijn lieve vijftal. Quera is zaterdag met haar kinders verhuisd van mijn slaapkamer naar de kittenkamer, het was even wennen maar ze vindt het nu helemaal goed. Zelfs overdag als ik thuis ben, geeft ze soms aan wel naar boven te willen… goed teken! Zondag hebben de kleintjes hun namen gekregen (zie hieronder) Dinsdagavond klom een van de jongens naar mijn schouder en ging daar lekker zitten. Dat was voor mij weer even wennen want ze zijn dan toch nog wel heel erg klein. Ook zijn we zondag begonnen met wennen aan de bibi en vandaag was Jouri aan het piepen… wat is er jongen? We waren al met de bibi bezig en ik heb hem maar eens een beetje op de hand voorgehouden… nou, dat was kaasie… hij ging eten heen. Natuurlijk krijgt hij nog niet zo heel veel want de buikjes moeten daar toch rustig aan wennen. De nieuwe weekfoto's staan op de kittenpagina… enjoy !

De kogel is door de kerk, de kleintjes hebben hun naam gekregen. De drie jongens heten op volgorde van geboorte Juno Eficaz (krachtig), Jouri Cariñoso (schatje) en Jidde Azucarado (zoet/zoeteke)  en de meiskes Joolz Querida (lief) en Jette Corazón (schatje). Het meiske met het rode snoetje heb ik nat op mijn hand al verwelkomd met de naam Joolz… lag er nog even aan of ze het karaktertje kreeg dat bij deze naam zou passen en dat is zo. De jongens was toch wat lastiger… De laatste kater heeft namelijk eerst de naam Jottum gehad, daarna een tijdje Mr. James en ik vind hem nog steeds echt een Mr. James…  maar het is uiteindelijk toch Jidde geworden.  En dat tweede stuk klopte vandaag wel degelijk… Ze hebben voor het eerst Bibi mogen proberen en Juno was de enige die het zo van mijn vinger af at, geen probleem… wel een probleem toen ik met mijn vinger langs zijn bekkie ging en hij dacht dat het vleesje aan hem voorbij ging. Toen had hij mijn vinger te pakken… Omdat er ook tandjes echt door zijn, was het gevoel een enorme verrassing… helaas voor hem was de vinger leeg maar toch… hij is het lichtste ventje maar zal hierdoor zeker zijn broers gaan volgen en wie weet inhalen…

En toen waren de J-tjes al weer 3 weken oud… Het was een week vol veranderingen. Quera gaf aan dat ze de werpkist niet meer de juiste plek vond voor haar kittens. Inmiddels verblijft ze boven in de kittenkooi – nog wel op mijn slaapkamer – en dat is helemaal goed. Gisterennacht moest ze een paar keer naar de bak maar de rust is nu gelukkig weder gekeerd. Vandaag was Enya ineens niet meer krols en konden de babies ook naar beneden komen… Iedereen is nu aan het wennen. Ennie heeft na een half uurtje besloten dat ze toch echt nodig was in de ren en begon direct verwoed te ontlasten. Verder ligt ze te fungeren als waakhond. Quera weet het niet helemaal met de verandering naar beneden maar geniet ook wel van haar “vrijheid” want surrogaatmama Enya past wel heel goed op de babies. Hiska heeft al een keertje een nest meegemaakt en vond dat toen erg lastig. Je ziet dat ze nu een jaar ouder is en er wel graag bij wil zijn hoewel... nu ligt ze stijf naast mij op de bank. Isis zie ik hetzelfde doen als Hiska en Hazy vorig jaar. Ze vindt het niet wat… maar ja, we laten haar rustig wennen, komt allemaal vast goed.  Oh ja… en wat ik ook al voel…. Tandjes ! zooo leuk…. Natuurlijk zijn er ook weer nieuwe weekfoto’s - ze staan op de kittenpagina: enjoy!

Quera wilde gisterennacht met mij een spelletje doen: kitten verstoppen en zoeken… zodra het licht uit ging, begon ze… ze klom op mijn bed en ik hoorde dat er iets anders was dan anders… gauw het licht aan want het is echt donker op mijn slaapkamer en ik zag haar achter mijn bed vandaan komen met een blik van “waarom moet dat licht aan? Niks aan de hand hoor”… gauw in de kist kijken en tellen, ik kwam maar tot vier… Ik wist dus waar ik heen moest om de kleine te zoeken… ondertussen greep Quera een van haar zonen om die ook achter het bed te deponeren, dit maal aan de andere kant met nog een extra duw want ze moeten blijkbaar onder het nachtkastje gaan liggen… Bij de derde keer bedacht ik me dat ik dit spelletje niet ging winnen dussss…. bedenken wat te doen…
Quera even buiten de slaapkamer gezet want die zou blijven sjouwen nu, dat was me wel duidelijk dus we moesten een goede oplossing bedenken. Queertje mee naar beneden genomen en de kittenkooi beneden ontmanteld. Die stond daar nog omdat Isis daar een aantal weken in gebivakkeerd heeft. Ik heb alleen het bovendeel mee naar boven gesleept – hij is nogal zwaar – en gelukkig paste het wat ik wilde… over de werpkist heen. De kelder in voor een kattenbakje want de deurtjes zouden dicht gaan (anders bleef ze met de kleintjes sjouwen)… de houtkorrels lagen achter in de schuur want klontvormend grit is uit den boze met die kleintjes omdat ze overal naar en in happen. Uiteindelijk kon ik dan gaan slapen maar niet nadat ik Quera streng toegesproken had omdat ze de kattenbak er uit wilde en dus herrie bleef maken… De wekker maar om 6 uur gezet zodat ik de rest kon schoonmaken en klaarmaken en vanavond heeft ze haar intrek genomen in de grote kittenkooi. Ik hoop dat dat beter gaat. Op de foto is het deurtje nog dicht maar het is nu al open… wel voor de helft afgezet zodat de kleintjes binnen blijven en mama er lekker uit kan als ze dat wil en dan hopen we nu op een zalige nacht vol slaap…

Iedere ochtend krijgt Quera een schoon bed maar al twee nachten achter elkaar heeft Quera haar bed omgewoeld… oplossing was een schoon bed… opnieuw… De derde nacht wilde ik haar voor zijn maar ze kan gedachten lezen (ja echt). Toen ik haar namelijk voor het slapen gaan kwam halen om nog even de poten te strekken en naar de bak te gaan (en dan dus direct haar bed te verschonen), lag het bed al omgewoeld… ok meisje, je bent me te slim af…
De volgende nacht – afgelopen nacht dus – om 20.00 uur bij het wegen haar bed opnieuw verschoond. Dat leek goed te gaan totdat ik vannacht een aantal keren een kitten in mijn bed gedumpt kreeg. Heel boeiend want dan slaap je dus niet, simpelweg uit angst dat je het niet door hebt en wat dan… er boven op liggen of…  Vandaag ging dus alles uit de kist, is de kist helemaal opnieuw gesopt en zijn de bovenste lagen vervangen. De kittens vonden dat wel even heel erg wennen want hun eigen luchtje zat niet meer in de kist. Gauw mama erbij en toen was het leed direct geleden natuurlijk. Vanmiddag zelf maar even anderhalf uur geslapen en ik ben nu heel benieuwd hoe het vannacht zal gaan… wordt vervolgd…

Tormenta’s J-nest is al weer twee weken en het gaat heel goed allemaal. De kleintjes zijn gewend aan het ontlasten en gillen niet meer moord en brand wat vooral in de nacht bijzonder aangenaam is. Ze weten mama’s melkbar feilloos te vinden en soms hoor je ze smakken wat natuurlijk stopt zodra ze zich “vacuüm hebben gezogen”.  Het is echt super om te zien. Iedereen zit door de 300 gram, de meiskes net en de jongens ruim tot zeer zeer zeer ruim haha… Gisteren was er eentje maar liefst 28 gram aangekomen in 24 uur en Quera doet dat zonder hulp met haar slagroombar ! Ik denk ook dat ik er achter ben wat ze dit keer wil met eten. Bij vorige nesten vond ze alles lekker maar dit keer is ze wat kritischer. Maandag was mijn vakantie ook voorbij en Quera vond dat niet zo leuk. Toen ik echter dinsdag in mijn pauze naar huis kwam om haar lekker haar bordje eten te geven, kreeg ik een  heel enthousiaste ontvangst. Zalig om zo’n blij snoetje te zien en haar zo smakelijk haar bordje vis te zien eten. Voor de kittens hoef ik nog niet te gaan, daar zorgt Quera voor maar ik geef nu eenmaal vers voer en dat wil ik niet 8 uur hebben staan. Natuurlijk heeft ze ook een hele grote bak met gemixte brokken, die zijn ook lekker hoewel ze de brokken beneden toch wel heel erg lekker vindt…  Onderstaand een van de nieuwe foto's van de laatst geboren kater, meer van hem en zijn broers en zussen op de kittenpagina... enjoy!

Vorige week – op 28 januari – heeft Quera haar allerlaatste nest gekregen: Tormenta’s J-nest. We moeten allemaal een beetje wennen dit keer. Niet iedereen voelt zich lekker en het lijkt wel of dit vijftal luider protesteert tegen het ontlasten. Ik heb wat assistentie moeten verlenen want Quera moest daar toch weer even aan wennen… nu is ze het weer gewend en doet ze het gelukkig heel erg goed tot ongenoegen van het kleine grut. Er zijn er al drie die door de 200 gram zijn, ze genieten enorm van de melkbar van mams. Een van de jochies houdt al enorm van knuffelen, zo klein als hij is – hoewel… klein – zo zalig ligt hij te rollebollen als ik hem aan het kriebelen ben. Als ik hem in de handen neem, gaat hij zalig op zijn ruggetje liggen – vaak zie ik de ventjes ook met een pootje in het bekkie, lekker sabbelen. Ook heb ik er al eentje uitgebreid zijn buikje zien poetsen… dat is zo’n lief gezicht… Vier kleintjes zijn hun navelstrengetje al kwijt: maandag twee van de jochies, dinsdag mijn rode snoetje en vanochtend zag ik die van het derde jochie liggen. Vandaag de eerste fotoshoot waar jullie ook kunnen zien dat een van de jochies al aan het knipogen is en mijn rode snoetje is al aan het turnen… wat de foto’s betreft: enjoy ! (zie pagina kittens)

Vandaag op de 64ste dag, is Quera in net 2 uur bevallen van haar vierde en laatste nest, een vijfling. Dit maal zijn het drie jochies en twee meiskes. Ze heeft heel goed voor zichzelf gezorgd want ze ziet er nu lekker weldoorvoed uit en heeft dus een mooie start met haar kinders. De jochies zijn red tabby blotched/red tabby blotched white en de meiskes zijn black tortie tabby (torbie) blotched white. Rood gemarmerd met/zonder wit en schildpad gemarmerd met wit dus. Het wit is bij de meiskes natuurlijk heel goed te zien zo tegen het zwart aan. De jongens willen alleen maar drinken bij mama dus als die lekker liggen te slapen, ga ik wel proberen om te zien wie met en zonder wit is. Voorlopig eerst maar even wat rust voor mams en de babies.

Quera's buikje groeit goed en ik kan ook babies voelen. Dat waren nog wel "brokken", ik voel nog geen beweging maar dat moet toch zo onderhand wel komen... Hierbij op verzoek een buikfoto... eind van de zomer had ze zo'n mooi kraagje, nu is ze totaal buiten proporties... Ze ligt veel bij me en dan het liefst als ik op de bank lig en dan zo hoog mogelijk, zodat de zijkant van haar buikje tegen mijn gezicht aan zit. Als ik zit, klimt ze ook net zo lang totdat ik maar ga liggen omdat het niet meer gemakkelijk is om te blijven zitten en dan heeft ze het dus zoals ze het hebben wil. Handig meisje.. Enya is heel veel bij haar, ik vermoed dat die moord en brand gaat schreeuwen als ze er bij de bevalling straks niet bij mag zijn... We wachten maar rustig af...

Alles duidt er op dat Quera zwanger is. Ze heeft me echter eerder voor het lapje gehouden door na 8 weken ineens krols te worden en in die tussentijd had ze genoten van alle lekkere hapjes.

Ik constateerde dat Hazy een volslanke dame aan het worden was en een bezoekje aan de dierenarts wees gelukkig uit dat dat het enige was dat aan de hand was. Dat werd dus afvallen… Ik ben er inmiddels achter dat dat in een cattery niet lukt. We hebben heel wat stappen ondernomen: de dierenarts vond dat er alleen maar eten moest staan op gezette tijden… Royal Canin opgebeld om even te overleggen wat het beste was qua voer en ook even Nayomi, de fokker van Quera gesproken. Wij vinden gewoon dat er de hele dag eten moest staan maar gingen wel over op ander voer. De adviezen van Royal Canin en Nayomi samengevoegd en diverse soorten light voer ingekocht. Op een gegeven moment een test gedaan met 7 bordjes brokjes, allemaal met de zak erachter en één voor één mochten ze komen proeven. Eén soort vonden ze allemaal lekker dus daar is 10 kg van besteld. Iedereen viel af, behalve Hazy, die kwam tot mijn grote verbazing toch nog aan. Na veel wikken en wegen besloten een nieuw gouden mandje voor Hazy te zoeken en op kitten te koop een advertentie voor haar geplaatst. De eerste dag was het nog rustig maar daarna stroomden de reacties binnen. Op een gegeven moment een reactie die echt goed voelde en telefonisch contact gehad. Ook dat voelde goed dus een uitnodiging om kennis te maken, er moet tenslotte wel een klik zijn. Nou die klik was er gelukkig en we hebben besloten dat ze woensdag 3 december al gaat verhuizen.

Dat gaat dan wel weer heel erg snel maar voor haar gezondheid is het echt het beste, ook al vind ik het niet leuk. Het zou echter egoïstisch zijn om haar hier te houden… Ze gaat het vast heel erg leuk krijgen bij haar nieuwe baasje en katervriendje Fred. Fred is een ingetogen mannetje en heeft het niet zo op mensen (behalve zijn eigen baasje) in de zin van dat ze toch wel een beetje eng zijn. Katten zijn een ander verhaal, die vind hij leuk en daar wil hij wel contact mee en daar Hazy ook graag ligt te knuffelen en samen met de anderen is – natuurlijk wel alleen wanneer zij daar zin in heeft – zal dat allemaal best goed gaan. Het nieuwe baasje is volledig ingelicht over alle hebbelijkheden van Hazy en dus ook dat ze graag met water speelt en hoe ze dat dan doet. Het geeft het geluid van een garde bij het stijfkloppen van slagroom, maar dat in een schaal met water want uitmond in een waterbak waarin het heftig stormt en waarbij aan het einde van de actie een groot deel van het water naast de waterbak ligt. Ze is dan ineens aan het waterballetten…

Ook heb ik een kater uitgezocht voor Quera, een wens die in vervulling gaat. Desiree, het vrouwtje van Faelin, weet welke ik bedoel :) maarruh... mondje dicht hoor.... Het wordt Quera’s laatste nest. Ze is dit jaar 6 geworden en zal na dit nest geen last meer hebben van haar hormoontjes. Dat zal haar vast heel goed doen. Nu nog hopen dat ze de eerste keer bij haar mooie vent ook opneemt. Wat ik al wel verklappen kan over de babies, is dat de meisjes tortie worden en de jochies rood, met of zonder wit en allemaal tabby. Ook heb ik wellicht al een kater gevonden voor Enya’s volgende nest maar dat wordt pas eind 2015…

Ook met Hiska gaat het heel erg goed. Het is een zalig eigenwijs meisje dat het wellicht nog raar gaat vinden dat haar zus gaat verhuizen. Volgens mij heeft ze het door want ze liggen nu wel heel erg veel samen… Maar ook dat went vast heel erg snel.

Verder natuurlijk Isis. Wat ben ik trots op dit grietje. Het is toch wat om al ruim vijf weken in een kooi te moeten verblijven en er na twee weken alleen maar uit te mogen voor loopsessies en oefeningetjes. Nou ja, ze mag ook regelmatig met de rest op de bank knuffelen. Ze is dan wel aan de riem zodat ik haar in bedwang heb als ze van plan is om te gaan lopen. Vorige week lukte het lopen niet zo erg, ze zat ook vaak op de bak maar daar kwamen wel mooie plasjes maar toch maar even geprobeerd om urine op te vangen want het gepiep was toch ook vreemd. Zelfs zo dat ik ’s nachts wakker werd van haar. Ook over strekte ze zich enorm als ik haar onder haar bips tilde, dat leek wel op toen ze zo’n pijn had vlak na de operatie. Het opvangen van de urine lukte niet want iedere keer als ze ging zitten en ik een schaaltje onder haar bips schoof, had zij zoiets van “hé hallo, daar doe ik geen plas op, raar menspersoon, ik ga straks wel, als jij even de andere kant op kijkt”.

Donderdagochtend werd ik ook wakker van haar geluidjes en ineens hoorde ik iets bekends maar dan heel erg zachtjes en ja hoor, toen ik ging kijken, stond het kleine mevrouwtje miepend klaar voor de denkbeeldige kater… ah gussie, werd ze ook nog krols. Gelukkig duurde dat maar kort en nu is alles weer rustig en zijn we weer goed aan het oefenen… Als tussen oplossing heb ik haar buiten de kooi vastgelegd  en de doos met speelgoed naast haar. Daardoor heeft ze gelukkig toch de nodige beweging gekregen en niet omdat het moest, maar omdat het mocht, en dat is het leukste tenslotte...

In liefdevolle herinnering: mijn mooie, lieve blauwe meis Sola - Purrfect Company’s Solitaire

Tot mijn grote verdriet heb ik vanochtend – 26 augustus 2014 – mijn mooie, lieve blauwe meis Sola over de regenboogbrug laten gaan. Mijn zalige blauwe meisie, mijn knuffelkontje want oh want hield ze van knuffelen, van kusjes geven en vooral van heel veel kusjes krijgen… ze kon daar zo in opgaan…

Mijn eerste Maine Coon, iedereen zag je aan voor kater met je prachtige grote kop. Ook al vond men iedere keer weer dat je boos keek, ik wist beter… Zo jammer datje niet mijn oermoeder bent geworden maar wat heb ik van je genoten meisje. Ik heb je veel moeten leren want je was niets gewend en voor alles bang. Inmiddels kon je bijna alles aan, zelfs het laatste nest kittens vond je leuk en heb je van genoten. 

De laatste anderhalve week trok je je enorm terug, wilde je liever niet in de groep zijn en het bleek dat een tumor jouw levensvreugde aan het vergallen was. Vannacht heb je nog zalig bij mij in bed gelegen, ik merkte dat je op een gegeven moment compleet ontspande en van het knuffelen genoot. Fijn meisie dat we dat nog samen hebben gehad. 

Mijn zalige blauwe meisie, wat zal ik jou ook ontzettend missen. Helaas hebben we nog geen 8 jaar van elkaar mogen genieten, veel te kort, je moest nog 9 worden. Maar die tijd neemt niemand ons af. 

Een goede reis mijn schatteke, ik heb je in mijn armen tot onder aan de regenboogbrug mogen begeleiden en Sassie en Doenja staan je vast aan de andere kant op te wachten. Geef ze een knuffel van mij en ook aan de drie kleintjes. 

Een dikke knuf van ons allen, iedereen heeft op zijn of haar manier afscheid van je genomen maar we zullen je allemaal heel erg missen… 

Ook voor jou geldt “till we meet again”

Ik hield Sola al weer een tijdje in de gaten, ze zat niet lekker in haar velletje. Ze viel af ondanks dat ik haar dwangvoederde want eten hoeft ze ook niet zo. Ook de medicijnen die ze kreeg om wat meer trek te krijgen, leken niet meer te werken. Er komt maar zo weinig binnen. Buiten dat trekt ze zich terug, ze is er niet bij. Toen ik haar woensdag op de weegschaal zette en constateerde dat ze 100 gram was afgevallen in zes dagen tijd maakte ik me helemaal zorgen dus donderdagochtend voor diezelfde middag een afspraak bij Marcel gemaakt voor een nieuwe zoektocht naar wat er mis kan zijn met haar. Waarom ze zich niet lekker in haar velletje voelt. 

Marcel constateerde een ruis in haar hart, daar zou ze zich niet lekker door kunnen voelen. Hij heeft haar niertjes bevoeld en die voelen mooi glad aan, daaraan zou je dus niet denken dat ze last heeft van haar nieren maar alleen voelen is wellicht niet voldoende. Mogelijkheden zijn een volledig bloedbeeld te krijgen en/of een echo van hart en nieren en dan meteen de rest maar even mee te nemen om daardoor wellicht duidelijkheid te krijgen. We hebben besloten om haar eerst een boost te geven in de vorm van 2 injecties in de hoop dat ze zich daardoor lekkerder zou voelen. Maandag of dinsdag overleggen we verder… 

We kwamen thuis en ze vloog de bench uit de gang door en de kamer in, wat een energie… de vijf meiden keken mij aan met een blik van… wat heeft die gekregen, het was zo rustig… Donderdagavond was ze er gezellig bij zoals normaal en vrijdagochtend zat ze op de vensterbank. Nou, dat was allemaal heel erg positief maar eten ho maar… dus weer met dwang wat eten erin… Ze krijgt nu convalescence support en bibi. Dat eerste is heel licht verteerbaar en zou veel energie moeten geven maar vooralsnog doet het dat niet. Natuurlijk probeer ik het zo uit te kienen dat er ruim tijd zit tussen hetgeen ze van mij krijgt en het natvoer wat ze allemaal krijgen zodat ze wel de kans heeft om zelf te eten. Ook voordat ze van mij krijgt, zet ik haar een bordje lekkers voor zodat ze er ook voor kan kiezen om zelf te eten. Zaterdagochtend kon ik haar nergens vinden, ze had zich weer teruggetrokken en lijkt koele plekken op te zoeken.  Nog eens een keer het gesprek met Marion en Angela doorgelezen en omdat ik haar er ontzettend mottig vindt uitzien en ze ook aan de lopende band aan het groomen is waarbij ze plukken haar uittrekt, ben ik zaterdag begonnen om haar vachtje enorm uit te dunnen.

Zaterdag toen ik naar bed ging, lag ze boven en gaf veel protest dat ik haar naar beneden wilde halen om te slapen. Ok, dan mijn slaapkamer maar klaarmaken zodat ze bij mij kan slapen. ’s Morgens lag ze op het nachtkastje maar ik zag aan de haren dat ze ook bij mij had gelegen. Zondag iedere keer weer even met haar vachtje verder en besloten om haar die nacht weer mee naar boven te nemen. Ze ging meteen op het nachtkastje liggen en rende daarna naar de schoenenkast waar ze zich achter het gordijn verschanste. De verwarmingsbuizen lopen daar achterlangs dus ze heeft daar een lekker plekje. Ze is er ’s avonds nog even uit geweest om te drinken maar ik heb haar verder niet gehoord. Vanochtend lag ze nog lekker op haar veilige plekje. Dit is overigens hetzelfde plekje waar Quera haar eerste nest wilde werpen dus blijkbaar een heel bijzonder plekje. Ik heb een klein beetje van wat ze normaal gesproken lekker vindt op een bordje gedaan en waarachtig, dit was de eerste keer dat ze zelf met smaak at. Ze keek iedere keer op en wilde een knuffel als ik zei dat ik trots op haar was – ja, je slooft je uit om het ze naar de zin te maken… Hoewel ik helemaal geen voorstander ben van katten afzonderen, heb ik haar vandaag tijdens mijn werkuren op mijn slaapkamer gelaten en het bordje nog gevuld. Als ze dat straks op heeft, heeft ze toch 35 gram op… hopen maar…

Helaas had ze bij thuiskomst niets op, wilde wel eten toen ik haar een bordje voor zette maar dat was maar heel erg weinig. Na ruim 1 uur dus bibi gegeven en zojuist toch even gewogen. Ik schrok me naar, ze is 120 gram afgevallen in 48 uur want zaterdag woog ze nog 4220 gram, niets erbij maar ook niets eraf, was mijn positieve instelling toen.

DA assistente Brigitte gesproken om even alles op een rij te krijgen. Brigitte heeft haar vanochtend als eerste bij Marcel gezet want hier wil je duidelijkheid in. Marcel heeft weer gevoeld en kon het nu beter voelen. Ik had vast wel gezien dat hij donderdag haar buikje ook zeer uitgebreid had gevoeld – ja, natuurlijk had ik dat gezien – hij kon nu beter voelen omdat haar blaas minder vol zat en hij voelde tussen haar darmen exact hetzelfde als donderdag. Hij durfde nu met zekerheid te zeggen dat dit toch echt een tumor was, zo’n 3 a 3,5 cm… voor mij was het toen duidelijk, de enige keuze is dan dat je haar over de regenboogbrug laat gaan naar Sassie en Doenja en de rest.

Tormenta’s I-nest is 13 weken oud en daarmee is de week van het afscheid nemen aangebroken. Het is snel gegaan, deze 13 weken, en ik zal ze ontzettend missen maar er wordt met smart naar de komst van de kleintjes uitgekeken en straks daar te zien dat het goed is, geeft natuurlijk wel een goed gevoel en rust. Gelukkig blijft Isis nog even hier, haar pootje moet eerst helemaal goed zijn natuurlijk.  Kees vond dat de banden steviger aanvoelden, haar spalkje mocht daarom af en ze is nu alleen nog ingetaped. Ook dat moet regelmatig opnieuw gedaan worden natuurlijk. Maar het gaat wel heel leeg zijn …

Ik heb gelukkig maar 1 reactie gezien op de enting: een van de jongens was wat sloom en heeft een heel klein beetje overgegeven. Hij heeft lekker liggen slapen op een rustig plekje en was ’s middags weer helemaal paraat. Altijd fijn als je daar doorheen fladdert. Dat ze 13 weken zijn, betekent natuurlijk ook dat de weekmails hun einde naderen maar volgende week nog een laatste keer met een kort verslag over de eerste ontmoetingen bij het nieuwe personeel … Natuurlijk probeer ik iedere dag een stukje op de website te zetten over de ontmoeting van de dag, Ibbe is de eerste die woensdag zal verhuizen en Iwan de laatste op zaterdag. Vandaag nog 1 keer kittenbezoek van mijn mams, die heeft ze nog niet gezien en die ga ik even ophalen. Natuurlijk ook weer een fotoshoot, dit maal wat uitgebreider omdat ik de tweetallen ook samen op de foto heb gezet. Goed, die foto’s zijn dus weer te vinden op de kittenpagina… enjoy!

Enya’s babies zijn morgen 12 weken oud en hebben een paar dagen geleden hun enting en chip gekregen. Ik ben ontzettend trots op Enya’s zestal. Zo goed als zonder een piep hebben ze het allemaal ondergaan. Het was warm dus we hebben ze lekker even met een voetenbadje laten afkoelen, niet dat ze daar allemaal zo gecharmeerd van waren maar lauw water doet wel goed aan de warme voetjes….. Quera heeft iedereen onder haar hoede genomen, luid miauwend heeft ze ze uitgebreid de oren gewassen wat ook niet voor iedereen ok was maar ja, ze hadden het maar te ondergaan… Enya moet van mij een beetje afkicken van haar babies want over twee weken heeft ze alleen Isis nog maar om voor te zorgen en daar was ze echt nog niet aan toe, ze was nog niet bij ze weg te slaan… Gisterenavond heeft ze voor het eerst weer bij mij in bed geknuffeld, slechts een paar minuten want ze moest wel naar haar babies maar toch, daar was vorige week echt geen sprake van. Vanochtend leek het of er storm en onweer zou komen… de helft van de foto’s was slechts achtergrond, hai poes, weg poes en daar moet je dan rustig bij blijven… maar… ze staan er weer op, gelukkig had ik gisteren al de groepsfoto gemaakt, of ik het voorvoeld had… alles is dus weer compleet… op de kittenpagina de fotoshoot van deze week… enjoy!

En dan zijn de kleintjes van Enya morgen al weer 11 weken oud, de tijd vliegt. Donderdag heb ik een vrije dag om met de kittens naar de dierenarts te gaan voor hun enting en chip. Ik ben benieuwd hoe dat zal gaan, altijd toch wel spannend voor iedereen, ook voor mij hoor… Zoals jullie in het nieuws hebben kunnen lezen, heeft Isis nu een spalkje en ze moet die nog 2 weken dragen. We hopen dat het pootje dan goed is geheeld en dat er geen operatie hoeft te volgen. Om die reden staat Isis ook “in de wacht” met beschikbaar zijn… we wachten eerst de ontwikkeling van haar pootje af. Verder heeft iedereen een gouden mandje  gevonden. Natuurlijk zal het afscheid lastig zijn, zoals iedere keer, maar ik weet dat er door allemaal ontzettend naar de “gezinsuitbreiding” wordt uitgekeken en als je weet dat de kleintjes fantastisch personeel hebben gevonden, dan komt het met het gevoel ook wel goed… We hebben weer een fotoshoot gedaan alleen de totaalfoto is niet gelukt. Ik zal het nog een keertje proberen maar niemand had er zin in en ze moeten wel meewerken natuurlijk… dat is een absolute vereiste…  De foto’s kunnen jullie weer op de kittenpagina vinden…. Enjoy!

Morgen zijn de kleintjes al acht weken oud en ze gaan snel, heel snel. Ze kunnen traplopen, (sommigen racen van beneden naar boven) ze hebben de halve kamer tot hun beschikking en Igor is niet meer binnen de grenzen van de kittenkamer te houden… hij kan over het schot heen springen namelijk… onze stoere vent. Aan de andere kant staat er voor hem nog wel steeds een mand onderaan de trap voor als hij weer langs de smalle kant van de trap wil lopen wat niet altijd goed gaat. Iwan is de stoerste in de buurt van de stofzuiger en de ontwormingspilletjes werden vandaag door een paar van de kleintjes als een snoepje opgegeten… ze genieten van het nieuwe speelgoed en de mogelijkheid om met de groten de bank te bezetten en ik geniet daar weer enorm van. Kortom, het was een super gezellige week. Natuurlijk staan er weer nieuwe foto’s op de kittenpagina, enjoy!

Het was een bewogen zesde week in het leventje van de zesling van Enya.  Isis en Enya voelden zich echt niet lekker maar met wat extra vocht – ook gedurende die eerste nacht – ging het al gauw beter. De bench die in de kittenkamer stond, is weer helemaal gesopt en opgeruimd en de kleintjes hebben nu de hele kittenkamer wat ze wel bevalt. Ook heb ik vanmiddag – hoewel Isis nog niet altijd netjes alles op de bak doet – de kamer omgebouwd en de grotere krabpaal in elkaar gezet. Het is er tijd voor. De kattenbakken zijn inmiddels gelukkig ontdekt en er is heel wat nieuw speelgoed aangerukt. De kleintjes zijn moe van alle nieuwe indrukken en liggen nu allemaal te slapen. De bank is een nieuw fenomeen: de meiskes springen er zo op en Ivar en Iwan ook maar de grote Igor snapt dit nog niet helemaal. Je moet namelijk wel je nagels in de bank zetten anders duikel je er zo weer af. Of die bank dat zo leuk vindt… ik betwijfel het maar binnen een week is het springen zo geoefend dat ze er bovenop springen en niet meer zoals nu: springen-hangen-optrekken-nagels achterpoten in de bank-verder sjorren totdat je er boven op zit. Jullie kunnen het je vast voorstellen :-)
Verder heeft Igor zijn gouden mandje gevonden en gaat hij Fred als katervriendje krijgen. Er wordt dus nu al reikhalzend naar zijn komst uitgekeken - nog 6 weekjes wachten hoor maar het volgende bezoekje is al gepland zodat ook Igor lekker aan zijn nieuwe personeel kan wennen. Ook is er bezoek geweest voor twee van de kleintjes en we gaan het volgend weekend bij daglicht een bezoekje plannen. Hebben er volgend weekend weer twee hun gouden mandje gevonden? We wachten het rustig af. Natuurlijk heb ik ook dit weekend weer foto’s gemaakt, ze zijn te vinden op de kittenpagina… enjoy !

Bijna zes weken zijn ze al, wat gaat het toch snel. Afgelopen week hebben ze enorme stappen gemaakt, zowel figuurlijk als letterlijk. Begin van de week zeilde Ivar ineens van het krabpaaltje af. Best hoog voor zo’n kleine smurf… Later in de week sprongen er meer en vanochtend trof ik Igor op het onderste kussen van de trapeze aan. Later een van de meisjes samen met mams en nog even later lagen er twee op een krabpaaltje te slapen en vier op dat onderste kussen van de trapeze…. Helemaal verbaasd…  Verder lijkt Indy inmiddels redelijk zindelijk, Ivar nam de onzindelijkheid over en ging er lekker even naast zitten – kleine viespeuk – en Isis heeft na -tig keer terugzetten eindelijk weer eens wat op de bak gedaan. Verder is de hele club vandaag ontwormd en voelt Isis zich niet zo lekker… ze heeft net een hele tijd liggen slapen dus ik hoop dat het opgelost is nu en dat  het bakgebeuren haar dwars zat. Was ook best veel dus is heel goed mogelijk. Het is ook standaard dat alle kleintjes zo rond de 6 weken aan de dunne gaan, of je nu een paar dagen eerder,  later  of exact op de dag ontwormt, het lijkt standaard te zijn. Gelukkig is het er nu maar eentje. Vandaag ook weer foto’s gemaakt natuurlijk en wat is dit een “spinnend nest”: zodra je aan ze komt, gaat de motor lopen en wel op hoog niveau. Helemaal zalig en wat de foto’s betreft… enjoy!

Time flies when you’re having fun en oh, wat genieten we. De babes zijn bijna vier weken oud en ze hebben afgelopen week grote stappen gemaakt, zowel figuurlijk als letterlijk. Ze zijn nu beneden als ik thuis ben en slapen in de kittenkamer. De bench die ze daar nu hebben, is drie keer zo groot als de werpkist. Ze kunnen nu dus hollen. Er wordt uitgebreid gespeeld, ze hebben tandjes dus die worden uitgeprobeerd wat gilletjes geeft want de tanden van je broer in je been of billen is niet fijn…. Dan bijt je terug zo hard je kan of geef je een mep en die komt ook wel eens verkeerd terecht dus het eerste oogje is al in behandeling, er zullen er nog wel een aantal volgen…Ook zijn ze vlees gaan eten, en brokjes, en Ivar heeft tot zijn grote schrik zonder hulp van mama een grote boodschap gedaan. Door de KMR was het wat dunnig, zat hij op zijn broer dus er zijn er al twee “door de wasstraat” gegaan. Toen ik het zag, heb ik hem gauw op de kattenbak gezet en ik hoop dat hij heeft begrepen wat de bedoeling is. Verder is Hiska op het ogenblik helemaal “into the babes” en kruipt zo vaak ze kan in de bench, ze vindt het echt helemaal spannend. Ook Quera heeft zich aan de babies overgegeven, je kunt ook niet altijd boos blijven natuurlijk en ze moet toch laten zien dat zij beter kan poetsen… Verder zijn daar eindelijk de namen. Op de website de uitleg van de namen. Roepnamen zijn Isis en Indy voor de meiskes, Igor en Ibbe voor de blauwe jochies en Ivar en Iwan voor de twee “rode jochies”. Bij Iwan is er nog een twijfel over de kleur maar die wordt over 2 weken opgelost, dan komt mijn vriendin determineren. Natuurlijk hebben we vandaag foto’s gemaakt die op de kittenpagina staan…. Enjoy !

De kleintjes zijn morgen al weer drie weken en de ontwikkeling gaat snel. Ik zag gisteren onze grote blauwe knul bijna een “vliegval” maken om een goed plekje te krijgen aan mama’s melkbar. Hij begrijpt absoluut dat het slim is om zijn gewicht in de strijd te gooien voor het beste resultaat. Hij wierp zich echt boven op de rest… gelukkig hebben de kleinere het wel door inmiddels en houden goed vast…  De voorbereidingen voor de verhuizing zijn in volle gang, de wasmachine draait weer overuren. Verhuizing van de slaapkamer naar de kittenkamer en naar beneden natuurlijk. Ze zijn er aan toe, de kleintjes. Mams laat alles heel lief toe want er wordt steeds maar weer over haar heen geklommen, vanochtend lag een van de lichte ventjes op haar snoetje. Die heeft ze dus ook maar even opzij geschoven. Ze zal het vreemd vinden om een beetje te moeten delen als ze met z’n zevenen beneden zijn, denk ik, maar dat went ook wel heel snel. De eerste dag mogen de groten alleen maar vanaf de buitenkant toekijken en mag mams rustig wennen aan de nieuwe situatie. Komt vast allemaal goed.

  is dus toch een

Cattery Tormenta wenst u

prettige Kerstdagen en een fantastisch 2014

Nu toch wel hoor, Enya is zwanger. We hopen half januari babies te verwelkomen. Ook dit keer mag ik mijn handen niet om haar buikje leggen, ze vindt dat echt niet nodig... rare meid.... misschien over een tijdje wel, ik ben benieuwd. Ze krijgt regelmatig wasbeurten van Sola en Quera en laat zich dat lekker welgevallen. Hazy en Hiska moeten uit haar buurt blijven, zijn blijkbaar niet belangrijk genoeg.

Hallo allemaal,

Zaterdag 23 november 2013 houden we op ’t lamslag een open dag van 11.00 uur tot 15.00 uur. We hebben allemaal leuke cadeaux, ook voor kleine prijsjes voor de Sint of voor Kerst. Alles wat in de webshop (www.lamslag.nl) te koop is zal dan hier te zien zijn en zelfs meer, want we hebben niet stilgezeten. Kom langs op de 23ste en neem een kijkje.

Groetjes ’t lamslag, Bosslagstraat 20 te Loil 

Vanochtend las ik het gisterenavond laat verstuurde bericht van Ann:

"Even de laatste perikelen.
Het is me er een hoor. Inmiddels met een pot en al in de vijver gelegen, maar echt onder de indruk was hij niet. Hij was er ook heel snel weer uit. Weer wat geleerd! In huis boven op de Friese staartklok gezeten en lekker in de gordijnen gehangen. Leuk joh. Hij voelt zich dus al lekker thuis en is niet onder de indruk van het brommen van de meisjes. Hij en Chica waren vanmorgen echt elkaar aan het uitdagen en hebben elkaars staart beroken. Hij ruikt nu inmiddels naar viswater. Misschien dat ze dat lekkerder vinden, hahaha."

Die vijver dat was even schrikken maar ik had mij al afgevraagd hoe lang het hem zou lukken om uit de vijver te blijven en met dat net zou hij er snel uitkunnen. Het is ook niet zo'n enorme vijver gelukkig. Maar ja, misschien was hij wel slimmer dan de meeste katers... not ! haha.
Ik hoop dat dit stoere ventje niet steeds allerlei stoute dingen uithaalt maar ja, ik had al wel gewaarschuwd dat hij in de peuterpuberteit zat en dat blijkt wel. Blakend van zelfvertrouwen onderzoekt en geniet hij van alle mogelijkheden die zijn nieuwe huis hem te bieden heeft. Ik hoop dat het gordijnen zwieren gauw afgeleerd is want dat is natuurlijk heel vervelend. Hij is daar drie dagen voor verhuizing hier al mee begonnen en drie dagen waren te kort om het hem af te leren, helaas....

Vanochtend even gebeld hoe het de eerste nacht was gegaan... hij had lekker bij ze gelegen op bed (verwende schiettert haha), was tussendoor even gaan spelen maar had ook weer lekker zijn plekje bij ze opgezocht. Goed nieuws dus. Ik ben heel benieuwd hoe het gaat maar zal zeker op de hoogte worden gehouden.

Iedereen is weer bijgekomen van het bezoek aan de dierenarts, de pijn en schrik waren gelukkig gauw vergeten. Gelukkig bleef ook deze keer de ent reactie uit en kunnen er dus twee verhuizen. Het bakgebeuren wordt nauwlettend door mij in de gaten gehouden, normaal ook al maar zeker nu wil je er zeker van zijn dat alles goed is als je ze wegbrengt. Hazy houdt ervan om in een lege bak te plassen. Die doet dus ook haar best om het stuk bak waar ze gaat zitten plassen, helemaal te ontdoen van korrels. Het is dus ook de uitdaging om als ik de bak schoonmaak en hij helemaal leeg is, er gauw in te gaan zitten plassen, dan hoeft al dat gegraaf weer niet want daar ben je als poezenkind toch wel heel erg druk mee en dat terwijl je ineens heel erg nodig moet. Ik was echter nu al korrels terug in de bak aan het doen toen ze aan kwam hollen en gauw ging zitten. Ik legde de korrels weer rond haar neer en toen ze klaar was, had ze een probleem: plas aan de ene kant en korrels verder om je heen. Hoe kom je dan uit de bak. Normaal loopt ze gewoon hoor, dat kan ze echt wel, maar nu vond ze het echt maar niets, dook in elkaar en maakte een enorme sprong. Daarna als een dolle door de kamer gerend en toen was het allemaal weer ok gelukkig.

Ze zijn nu dus 13 weken en dat betekent ook dat twee van de babies dit weekend verhuizen, natuurlijk op voorwaarde dat alles goed blijft gaan maar daar vertrouwen we maar op. Honey Bee gaat naar het westen van het land en Hunter blijft lekker dichtbij. Ik hoop dat ze beiden een super leven krijgen, dat moet haast wel in deze gouden mandjes. Natuurlijk zijn er deze week meer foto’s gemaakt dan anders omdat ik ook de koppies voor de toen en nu pagina moest maken. Die kunnen jullie onderstaand vinden. De rest staat – zoals altijd – op de kittenpagina.

13 weken betekent ook dat dit weer het einde is van de mailtjes regen. Ik hoop dat iedereen er van heeft genoten. Vanaf nu kunnen jullie het nieuws via de website volgen want dat er twee verhuizen, betekent natuurlijk ook dat er twee nog blijven totdat we ook voor deze twee dames een gouden mandje hebben gevonden. Dat zal zeker lukken met deze twee extraverte dametjes die inmiddels lekker tegen je kunnen praten en waarvan eentje de knop “spinnen op hoog volume” heeft gevonden. Ik blijf nog even lekker van deze meiskes genieten.

Zo zit je te wachten op een bevalling en zo zijn ze dan al weer twaalf weken oud en hebben hun enting en chip gekregen. Wat vliegt de tijd toch. Nog 1 week mag ik van het viertal genieten en dan vliegen er al twee uit. De andere twee mogen op z’n vroegst met 16 weken uitvliegen, na hun tweede enting.

Iedereen eet nog steeds heel goed, er komt steeds wat anders op het bord om ze maar aan veel dingen te laten wennen maar het vlees vinden ze allemaal superlekker.

Wat betreft de vaccinatie: de kinders hebben het zwaar gehad, ah gossie, ik had zo met ze te doen, althans met de eerste twee en met de laatste. Hunter was de derde en met "in de houtgreep" nemen was hij én rustig én viel het voor hem wel mee. Veel complimenten van de DA en waarom ik die nou niet zelf hield... ruim twee kilo nu al, wat een gewicht ! Balletjes zijn keurig ingedaald, daar heeft hij wel om gepiept en de chip vond hij ook niet wat. Ook zijn oog even goed laten nakijken voor alle zekerheid omdat hij steeds een klap kreeg van een van zijn zussen. Het was zoals ik dacht dat het was. Alles ziet er perfect uit. Ook de meiden vond hij er super uit zien, jeetje dat ik daar verschil in zag - toen ik het hem liet zien, zag hij het ook wel hoor.

Op de heenweg had ik 1 sirene en op de terugweg drie… Jippie, met het wegbrengen straks anderhalf uur met een sirene in de auto… ach, als ik me daarop instel dan is het ook wel te doen maar wel zaak om voor de deur even de tijd te nemen om weer helemaal tot rust te komen. Volgens mij heeft Honey een niet te hard piepje. Bij Hiska en Hazy stond de volumeknop op 8 als niet hoger. Maar is lastig te zien als je aan het rijden bent. Het was natuurlijk ook nogal warm in de auto, daar hadden ze ook zeker last van. Volgens mij was Hunter stil... Dat zou wel heel erg lekker zijn want hij gaat een bereisd mannetje worden.

Hiska was echt helemaal van de leg, zolang je maar niet aan haar kwam, was het goed of ze moest bij je liggen, dan was het ook goed maar aanraken… oef doe maar niet ah guttie… Ze zijn gisteren om 16.45 uur in slaap gevallen – wat zeg ik, zo ongeveer “in coma geraakt” - en pas tegen 21.45 uur werd alles een beetje wakker. Vers eten – lekker vleesje - gegeten en er werd ook gestoeid. Dat is een goed teken.

De DA was het wel met me eens dat dit nest anders was dan anders. Ze zijn bij jou altijd zo rustig en dat zijn ze nu niet - nee, dat weet ik maar het hele nest is anders dan anders. Hazy werd maar niet zindelijk, Honey weigerde met 7 weken nog om alleen te eten. Wat nu wel ineens gebeurt, is dat ze de knuffels lekker vinden, Honey gaat er compleet in op, Hiska was gisterenavond ook zalig aan het genieten alleen gaat de motor daar niet zo hard aan en Hunter bleef ook lekker liggen, sloot de oogjes en wentelde zich in de kriebeltjes. Het hele nest is gewoon met alles een beetje later. Hiska blijft alle nieuwe dingen spannend vinden maar als ze het eenmaal weet dan is ze niet te houden en Honey is de kleinste maar ook de meest ondernemende… klein stoer knuffelkind… Gelukkig mag ik daar nog 1 week van genieten...

Ennuh… ja, er zijn ook weer nieuwe foto’s op de kittenpagina…

Het gaat heel goed met de kleintjes. Er wordt van alles gegeten en het meeste dat ik ze voorschotel, vinden ze lekker. Behalve dan de kippenhartjes. Dat zouden ze super vinden, nou, die van mij dus echt niet. Er werd heel voorzichtig geprobeerd om de andere dingen die op het bord lagen wel op te eten maar ja, die rare dingen die vallen je vast aan, misschien bijten ze wel dus dan ga je niet iets dat er vlak naast ligt, eten.

Uiteindelijk alles dus maar weggegooid want Quera werd belaagd. Die mocht continue voeden en heeft natuurlijk ook niet meer zoveel.

Gisteren was natuurlijk voor iedereen een heel heftige dag met het toch nog heel onverwachte afscheid van Sassie. Ook de kleintjes hebben gisterenavond afscheid genomen en dat vond ik heel indrukwekkend. Ze deden dat allemaal op hun eigen manier en dat was heel bijzonder.

Verder is er niet zoveel te vertellen behalve dat er volop interesse is voor de kleintjes en dat we dus regelmatig bezoek hebben. Alle groten hebben er wel wat over te melden. Ze zijn over het algemeen wel heel erg duidelijk en dat is heel fijn, ik ben dus heel blij met mijn hulptroepen.

We hadden gisterenmorgen al foto’s gemaakt en Sassie had er lekker naast gelegen. Natuurlijk staat ook die foto nu op de website dus wie foto’s wil zien: enjoy !

Tot mijn grote verdriet heb ik Sassie, mijn stoere meiske, mijn lieve oude muts,  gisterenmiddag onderaan de regenboogbrug alleen verder moeten laten gaan…

Ze viel de afgelopen weken veel meer af dan daarvoor, hoewel ze in januari nog ruim 100 gram was aangekomen, maar ze genoot nog zo van alles. Als er bezoek kwam, dan stond ze vooraan om haar knuffels te halen. Bij sommigen was er een zodanige klik dat ze niet van een schoot weg te slaan was. Het was het eerste nest waar Saspoes helemaal bij was. Ze stond bij de kittens aan het bord te eten, Hunter knuffelde en plaagde haar: Hij kon onder haar buik doorlopen om vervolgens langs haar borst en kinnetje te strijken. Als hij dan bij haar bips was aangekomen gaf hij twee tikjes om vervolgens hard weg te rennen want zelfs voor de blikken van Sas hadden de kittens ontzag.

Ze heeft gisterenochtend en -middag nog lekker haar bordje leeggegeten, lag er bij de fotoshoot van de kittens gezellig bij maar halverwege de middag stond ze op en toen zag ik dat het mis was. Ze liep heel raar en ik ben bij haar gaan zitten en heb haar koppie in mijn handen genomen. De motor ging direct aan maar het was ook gewoon genoeg voor haar. We hebben de dierenarts opgebeld om nog voor diezelfde middag een afspraak te maken.

Mijn lieve stoere Sas, mijn schatteke, ik ben zo trots op jou, hoe je omging met alles en iedereen om je heen. Ik zal je zo ontzettend missen maar ik ben blij dat we 15 jaar van elkaar hebben mogen genieten. Dat neemt niemand ons af.

Een goede reis lieverd, geef Pimmetje, Kasper, Doenja en de drie kleintjes een knuffel van mij, ze staan je vast op te wachten aan de andere kant van de regenboogbrug.

Een dikke knuf van ons allen, iedereen heeft op zijn of haar manier afscheid van je genomen maar we zullen je allemaal heel erg missen…

“till we meet again”

Quera’s kleintjes zijn inmiddels geen kleintjes meer. Ze zijn 10 weken en mooi op gewicht: allemaal zo rond de 1500-1600 gram. Hunter zit er wat boven. Als je die oppakt, heb je ook een echt gewicht in handen. Hij maakt daar ook gebruik van in de stoeipartijen met zijn zussen, je ziet dat hij er iedere keer zijn “gewicht helemaal in gooit want, en dat is ook het zalige van een kater, van zijn slimheid moet hij het niet hebben hoewel… soms… Hij kan soms heel handig doen maar ja, als je op je achterpoten gaat staan en je dan op een zus laat vallen, dan gaat die gewoon om dus waarom zou je het strategisch benaderen als je prachtige looks hebt en je gewicht mee hebt. Het gaat soms wel heel rus maar de meiden moeten ook leren terugvechten en dat gaat heel goed. Meestal gaat hij ook aan de stoei met Hiska of Hazy… Honey Bee reageert eigenlijk alleen op zijn acties als hij met een speeltje loopt dat zij ook wel heel graag wil hebben … Honey Bee is super gek op spelen maar is een wat ingetogener meisje, behalve als ze een “prooi” beet heeft, dan geeft ze die ook niet af… Natuurlijk oefenen we wel in het afgeven aan mij, ze krijgt hem dan wel weer terug hoor. Het is in iedere geval een feit dat ze zo rond 11 uur hun gekke uurtje hebben en dan is het echt voeten van de vloer want dan wordt er gehold en gerend en gegooid waarbij ze geen rekening houden met het feit dat de inhoud van de kattenbak in het rondte vliegt als je daar in volle vaart doorheen raast omdat je het even verkeerd gepland had. Hier staan de katten vakken nog midden in de kamer en zijn het ook open bakken, dat is straks niet meer dus het is voor mij gewoon even extra ruimen na bijgekomen te zijn van het lachen want ze bezorgen je wel lachstuipjes hor… Het is dus zalig met het spul, natuurlijk lekker druk maar zeker ook genieten.

De nieuwe foto’s staan op de kittenpagina.. voor wie zin heeft: enjoy !

De kleintjes zijn al weer 9 weken en ze doen het heel erg goed. Quera is een fantastische mama en houdt alles goed in de gaten. Sassie komt er vaak bij en ook Sola geeft volop wasbeurten. Als die twee echter wat te wild zijn met de kleintjes, is Quera er als de kippen bij om even te laten weten dat het wat liever moet. En ze komt er alleen maar bij staan hoor… en kijkt… verder is er echt niets nodig. Sola reageert regelmatig op het “fout liggen” van de kittens: haar vachtje komt dan namelijk in de war. Het maakt niet uit of het haar staart of buikhaar of kraag is… ze mogen zeker bij haar komen liggen maar niet op haar vachtje… het is dan direct stress! Wat is het toch een meisje-meisje terwijl iedereen haar voor een kater aanziet, dat komt ook door haar grove uiterlijk waar ik destijds zo voor gevallen ben.

Quera’s krolsheid is echt over en de kittens zijn de afgelopen week enorm aangekomen. Ze vinden zowel de Bibi als de Carnibest erg lekker en er wordt goed gegeten. We hebben ook al gesnoept van stukjes gedroogde kip en er is al kip en tonijn in blik gegeten, natuurlijk in de kittenversie. Dat wordt niet door iedereen met vreugde ontvangen maar het is maar een maaltje erbij, ze moeten het allemaal leren eten tenslotte.

Honey eet nu ook van het bord af maar wil er graag middenin gaan staan en dat is toch niet zo handig maar ja, ze leert het wel. Netjes in de gaten houden als ze gaat lopen want vers vlees zo op mijn bank of in het kleed is niet echt zo wat natuurlijk.

Verder wordt er enorm geklommen - ook in mij als ik even achter de laptop zit - maar nog niet in de grote krabpaal. Ze hebben namelijk sinds een aantal dagen de hele kamer tot hun domein. Het was even wennen voor ze want er is natuurlijk heel veel nieuws te ontdekken en dat is best griezelig. Net als de bel, we hebben wat hulp ingeroepen en dat gaat nu meestal heel goed, de stofzuiger ook. Soms gaat Hunter zelfs slaan richting de stofzuiger tot er opeens weer een dag is dat iedereen zich naar schrikt van die grote schreeuwlelijk… raar stel.

Enya is volop krols, horen en zien vergaat je soms en ze vindt de kittens nu dus echt niet meer leuk. Ze loopt er tegen te blazen en te grommen dat het een lieve lust is en dat terwijl ze toch zo verliefd op ze was. Ze heeft zelf bedacht dat de krabpaal achter ook een heel lekker plekje is en trekt zich dus maar terug. Ik loop daar natuurlijk iedere keer langs als ik naar de keuken ga en geef dan een knuffeltje… Als ze krols is kwekt ze zo lief, zeker als het wat aan het afnemen is wat nu dus is… zo lief om te horen en dus ook een aanleiding om nog meer knuffeltjes te geven waar het kleine madammetje duidelijk van geniet…

Daar Hiska als enige nog geen trap durfde te lopen, ben ik daar zaterdag maar eens voor gaan zitten en heb het haar geleerd. We zijn heel voorzichtig treetje voor treetje gaan lopen en na verloop van tijd ging het steeds beter. Na een half uurtje durfde ze zelf. Het ging langzaam en nog heel bedachtzaam, vooral naar beneden maar een paar dagen later holde ze net als de anderen de trap op en af. Nu zit daar vloerbedekking op dus je kunt je zalig vastgrijpen… ze had het eindelijk door, mijn stoere grietje.

En zoals iedere week staan er ook weer nieuwe foto’s op de website… enjoy !

Het gaat super met de hummels die overigens al bijna geen hummels meer zijn. Ze zijn inmiddels 8 weekjes en Honey Bee was met de weging van gisteren ook door de 1 kg grens heen terwijl Hunter al op 1270 gram zit en Hazy en Hiska beide op 1170 gram. Gelukkig zijn alle reacties op de nog steeds niet helemaal doorgebroken krolsheid van Quera over. Maar ja, Honey Bee kan wel de kleinste zijn maar ze is de enige die boven in de kittenkamer over het schot springt. Ze is ook de enige die afgelopen woensdag ineens halverwege de trap zat en even later, nadat ik haar weer boven had gebracht, parmantig met opgeheven staartje de kamer beneden in kwam lopen. Ik moet zo lachen om dit meiske, het is een echt meisje-meisje maar wat is het een stoere meid… Eten vond ze tot en met woensdag ochtend niet nodig, de melkbar van mams is nog goed gevuld, maar na haar stoere uitstapje van de trap af, de gang door en de kamer in begon ze woensdagmiddag ineens te eten… eigenlijk moet ik een ander woord gebruiken want och, wat heeft ze zitten eten zeg en nu nog. Ze wil nog wel eerst even een hapje in haar bekkie om weer te weten wat er op dat bord ligt en inmiddels eet ze ook van het bord af waarbij ze soms de carnibest neemt en soms de Bibi. Ze vinden het erg lekker en het gaat beiden goed naar binnen. Quera neigt meer naar de Bibi maar als de kittens allemaal een keer aan de carnibest zitten, wil zij dat toch ook wel hoewel de Bibi er naast ligt want ze krijgen het nu beiden. Aankomend weekend mogen ze dus ook wat anders eten, ik ben heel benieuwd hoe ze dat gaan vinden…  Natuurlijk hebben we weer met van alles geoefend: ze zijn inmiddels niet meer bang voor de stofzuiger en ook heb ik veel de bel laten gebruiken. De eerste keer dat ze die bewust hoorden, zaten ze gevieren onder de bank. Gelukkig wordt er nu helemaal niet meer op gereageerd. Ach, al het geluid is een kwestie van wennen, oefening baart kunst tenslotte en dat geldt ook hiervoor. Verder geen nieuws dit keer behalve dat het een zalig stel is en we dus volop van elkaar genieten.

Natuurlijk staan er weer nieuwe foto’s op de website, de totaalfoto volgt nog, die houden jullie te goed… enjoy…

Natuurlijk hebben we ook weer nageltjes geknipt. Het ene weekend alleen de nageltjes van de voorpoten en het andere weekend gaan de achterpoot-nageltjes ook mee. Zo leren ze dat die er bij hoort. Natuurlijk hebben we ook weer de doktersonderzoekjes geoefend en gekamd en geborsteld maar dat doen we twee maal per week, Iedere keer lekker kort maar wel overal komen. Lukt het niet in één keer dan pak ik ze later nog wel een keertje terug.

Ik eindig waar ik vrijdag mee startte: Quera heeft vanochtend gemeld dat ze nu toch echt krols is... wat kan die gillen zeg ! horen en zien vergaat je. Helaas voor mij is mijn vakantie weer over en ga ik weer werken - ook leuk hoor - en ook fijn voor mijn oren, hebben die ook wat rust overdag ...

De babes zijn inmiddels al weer 7 weken en het gaat weer goed. Quera begint namelijk krols te worden en ja, daar hebben de kleintjes dan last van. Ik help ze een beetje en het lijkt allemaal weer heel goed te gaan.
Afgelopen woensdagavond stond ik in de keuken het bord eten voor de nacht klaar te maken toen Quera mij dringend kwam roepen, heeeel erg dringend. Ik ben maar even meegelopen want tsja, wat was er? Tot mijn grote verbazing liep Hiska buiten de ren in haar eentje de boel te verkennen met de rest jaloers achter het “glas” kijkend… De volgende dag zag ik Hunter een enorme sprong maken van het krabpaaltje naar de rand van de ren. En daar hing hij… en nu? Ik ben hem maar gauw gaan pakken en heb hem weer op de grond gezet.
Even later het hele spul naar boven gebracht - is wat veiliger - om de kamer om te bouwen en nu hebben ze de halve kamer tot hun beschikking. Na eventjes wennen was dat natuurlijk feest want ze hebben nu ook de bank tot hun beschikking en ik had ineens vier dolle stiertjes rondlopen. Echt lachen ! Inmiddels zijn ze lekker gewend aan de nieuwe ruimte en genieten we allemaal volop. Ook de kattenbakken worden door iedereen gevonden, dat was natuurlijk sowieso de voorwaarde voordat er meer ruimte gegeven werd. Iedereen doet het echt helemaal super. Het contact met Sola en Sassie gaat ook goed hoewel Sola behoorlijk lomp is met haar enorme poten. Dat gaat soms wat hard maar ze weten al dat ze ontzag voor tante Sola moeten hebben… Sassie komt bij mij op de bank zitten en vindt de kittens wel wat eng maar het gaat toch al veel beter. Enya vindt de grote ruimte toch wel heel erg spannend en denkt soms dat ze iedereen in het gareel moet houden. Ineens kwam ze gisteren het leuke speeltje dat de kittens van Anne-Marie hebben gekregen en ging als een dolle door de kamer: alle krabpaaltjes om, kussens van de bank, het boxkleed in een prop in de hoek en de kleintjes waren van schrik onder de bank gevlogen. Ik zag de snoetjes wel onder de bank uit kijken en toen het ietsjes rustiger was, kwamen ze snel kijken of ze mee konden helpen om alles omver te gooien… Van gekheid wisten ze niet wat ze doen moesten, ik heb stilletjes zo zitten lachen. Zo lief ook want in de ren waren het al hele katjes maar nu ze de halve kamer hebben, lijken ze toch nog wel heel erg klein…

Natuurlijk heb ik vandaag ook weer foto’s gemaakt… als jullie zin hebben… enjoy !

Vanochtend zat ik in kleermakerszit met mijn ellebogen op mijn benen. Hunter en Hazy zaten namelijk op mijn schouders en in mijn nek. Ineens voelde ik iets op mijn been en zie daar een klein koppie tussen mijn arm door wringen... ze ligt me daar lief aan te kijken en gaat vervolgens zalig op dat plekje liggen slapen. Wat is Hiska toch ook een zalige meid, buiten dat is ze heel mooi dus wellicht dat ik toch nog van gedachten verander?????? Ik weet het nog niet, wellicht met een meisje nog even wachten totdat Quera geholpen wordt. Die mag nog 1x een nest hebben, dan heeft ze er vier gehad en mag ze van haar pensioen genieten...

Eenmaal beneden zat Quera met haar kinders in de ren, Enya lag op het kastje naast de ren alles te overzien en Sassie was al eerder in de vensterbank gaan zitten. Die keek vervolgens stoïcijns naar buiten maar Quera wilde blijkbaar Sassie niet op de vensterbank en gaf dus heel wat spanning af. Dat was duidelijk aan de kittens te zien: drie stuks met een gekromd lijfje, ruggetje omhoog en staart naar beneden, eentjes zelfs tussen haar pootjes. Die houding verandert dan ook direct toen mama haar aandacht niet meer op Sassie had maar zich omdraaide richting haar babies. Ze geeft ze allemaal een lik over de kop of ze zeggen wilde: het is goed nou, en daar gaat de kromming, het ruggetje gaat weer in normale stand en ook de staart gaat de lucht weer in. De dikke staarten waren na een kleine minuut ook weer in normale vorm. Zo mooi dat een mama simpelweg met haar lichaamstaal "gevaar" kan aangeven. Maar goed, dat weten we van de communicatie met mensen ook natuurlijk. Lichaamstaal zegt zo veel en als je daar iets vanaf weet, kan je daar zeker je voordeel mee doen.

Quera’s babies zijn alweer 6 weken oud. De eerste bezoekafspraken zijn gepland en ook de twee afspraken met de dierenarts voor de entingen en de chips. Beiden op een donderdag omdat Marcel sowieso niet op de woensdag kan. Dat betekent voor mij dus twee vrije dagen… Ook hebben ze vandaag hun eerste Milbemax gehad: een heel breed werkend anti-worm middel. Hazy wilde het wel graag zelf doen en het was bijna gelukt maar hij kwam er na vier pogingen toch weer uit. Toen dus maar even een handje geholpen. Ook de groten worden de eerste keer altijd mee behandeld. Bij de vorige nesten klommen ze vanaf de tweede keer zo in mijn broekspijpen om maar de eerste te zijn. Ik heb het ze nu ook uitgebreid laten ruiken zodat ze het de volgende keer gewoon zo opeten. Verder hebben we afgelopen weekend de doktersonderzoeken geoefend en nageltjes geknipt. Dat doen we vanaf nu iedere week. Ook wordt er uitgebreid geoefend met het borstelen en kammen…

Vandaag hebben ze ook een nieuw geluid gehoord. Het schudden van bussen lak. Ik vind het zelf ook een enorme herrie maken maar voor de kittens is dat natuurlijk toch ook heel erg goed. Honey Bee lag te slapen, stak een half oor in de lucht, opende daarna een half oog met een blik van: moet dit nu echt? Ga dit ergens anders doen maar niet hier… Vervolgens sloot ze haar ogen weer en draaide zich weer lekker in een rolletje… ’t zou haar tijd wel duren, dat was duidelijk. Ook Quera, Enya, Hunter, Hiska en Hazy moesten goed kijken wat er nu aan de hand was. Quera en Enya hadden alleen hun kop opgericht, de kleintjes zaten ook nog wat hoog op de voorpoten, oren in opperste hoorstand en ogen als schoteltjes… mens, wat maak jij een herrie, waarom moet dat hier?

Zo aandoenlijk, die snoetjes en ik moest er dan ook best even om lachen. De stofzuiger is ook een herriemakend ding en ook daar zitten ze naar te kijken alsof ze willen zeggen: vrouwtje, wat een lawaai, om, als ik me omdraai en weer richting de andere kamer ga, keihard naar de wand van de ren te hollen om te zien waar hij heengaat. Volgens mij gaan ze er wel achteraan zodra ze helemaal vrij in de kamer kunnen. Honey Bee heeft echter nog zeer regelmatig een ongelukje, blijkbaar vindt ze het niet belangrijk, net zoals eten, ook dat vindt ze echt niet boeiend. Mama heeft toch een fantastische melkbar? Daar maak ik wel gebruik van. Het is bovendien lekkerder en gemakkelijker, vindt ze duidelijk.

Normaal gesproken hebben ze met 6 weken al wat meer ruimte beneden, dat is dus best jammer want dat kan nu natuurlijk niet met zo’n waterend meisje maar boven zitten ze sinds halverwege deze week los in de kittenkamer en die is en blijft droog ! Iets meer geduld hebben deze keer, alles komt wel goed alleen wat later.

Er wordt inmiddels goed vlees gegeten – behalve Honey Bee dus. Leuk om ze samen met hun mams om het bord te zien staan. Buiten dat staan Hiska en Hazy sinds afgelopen weekend in de brokkenbak te grazen. Iedere keer zijn ze helemaal verrast hoe lekker dat smaakt, super om te zien.

Er staan weer nieuwe foto's op de kittenpagina. Als jullie zin hebben: Enjoy !

Ik weet het… ik ben bevooroordeeld maar och… wat zijn ze leuk !

Quera’s babies zijn al weer vijf weken en groeien goed. De een eet wat beter dan de ander en brokjes… dat hoeven ze nog niet echt, mama’s melkbar is veel en veel lekkerder. Ik stop dagelijks een paar brokjes een voor een in de bekkies en waarachtig… sinds vandaag blijven er ook wat brokjes binnen hier en daar. Hiervoor gingen de brokjes er aan de rechterkant in om er vervolgens aan de linkerkant weer uitgewerkt te worden. Honey Bee deed of ze ze opat, liep dan door en spuugde hem dan heel gauw uit om vervolgens heel snel door te rennen. Handige tante, wat moet ik daar in stilte steeds om lachen. Ook wordt er uitgebreid water gedronken.

Het leren waterdrinken was ook weer een lachwekkend iets want het is best heel moeilijk om de afstand in te schatten tussen je neus en de oppervlakte van het water. De eerste tijd gingen ze steeds te diep en was het een geproest van jewelste…

Ook zalig gejoeld om het bakgebeuren, zelfs Hunter had een eerste plasje gisterenavond laat… Honey Bee vindt plassen op de bak nog een enorme onzin. Als ze moet, gaat ze bij Quera of Enya paraderen, met haar billen naar ze toe. Ik was enorm verrast over dit handigheidje want het werkt echt. Zodra een van beiden “hapt” en haar “tegen de grond werkt”, houdt ze haar mondje dicht en ligt rustig te wachten tot ze ontlast is… Tsja, wat wil je ook met twee mama’s die zo goed hun best doen, daar moet je van profiteren. Ik kan er niet als politieagent bij blijven staan want het is zeker dat het niet alleen Enya is die dat doet. Beneden zie ik namelijk meer plasjes in de bak dan boven, waar alleen Quera maar bij de babies is. (en het ligt er ook niet naast hoor…)

Verder zijn ook de eerste drolletjes in de bak gevonden en ook een foutje, ernaast… Ook dat moet je leren en dat komt allemaal best. Verder geniet ik van de bokkesprongen die gemaakt worden en heb ik ontdekt dat in ieder geval een deel van de kittens zalig met hun pootjes in de waterbak aan het spelen is. De waterbak boven is iedere keer bijna leeg… en de ondergrond dus nat.

Gisteren heb ik de advertentie geplaatst omdat het nu nog maar ruim een week duurt voordat de kittens bezoek mogen hebben. Ik ben heel benieuwd waar ze terecht gaan komen. Sinds woensdag zitten ze in de grote ren, ze hebben nu veel meer ruimte om te rennen en het is toch dichtbij genoeg om de bak te bereiken. Voorlopig moeten ze het met dit stukje doen maar zodra ze echt zindelijk zijn, krijgen ze de halve kamer tot hun beschikking. Zalig, ik kijk daar erg naar uit want dan kunnen ze pas lekker rennen… Nu zit ik nog iedere avond bij ze in de ren en straks zitten ze natuurlijk ook lekker bij mij op de bank, als ze daar zin in hebben…  En natuurlijk ook weer foto’s gemaakt die op de kittenpagina staan. Voor wie ze wil zien: enjoy !

De kittens zijn alweer vier weken oud en groeien voorspoedig. Gisteren en vandaag heb ik genoten van het foto’s maken. Wat is het een zalig stel, wat genieten ze van knuffeltjes en wat zijn ze soms enorm ondeugend. Afgelopen week hebben ze hun namen gekregen (zie onderstaand 09-04) en zijn we begonnen met afspenen.

Enya geniet er enorm van dat ze beneden zijn en zij er nu heel veel bij mag. Ze gedraagt zich heel erg netjes en als ze wat te veel doet, is even aanspreken voldoende om haar wat meer ruimte aan Quera te laten geven. Vaak meldt Quera dat zelf trouwens wel even tegenwoordig. Aan de andere kant geniet Quera ervan dat de zorg soms even van haar wordt overgenomen. Als het spul echter begint te piepen dan is ze er - en kruipt ze er - direct bij en het is heel mooi om te zien hoe die twee dan samen liggen met de babies. Natuurlijk heb ik ook hier foto’s van gemaakt want dat is best ontroerend.

Gelukkig weten Hiska’s zusjes en broer nu ook dat ze tanden hebben en laten zich niet meer zomaar op de huid zitten door hun grote zus. Regelmatig moet Hiska dus ook de beetjes van haar nestgenootjes doorstaan.

Vandaag moest Honey Bee een knuffelsessie ondergaan. Ik heb haar luid op haar buikje gekust en ze lag me met grote ogen aan te kijken… ik moest heel zachtjes lachen, het zag er zo lief uit… De rest komt nog wel aan de beurt want ze hebben alle vier buikjes om te zoenen… letterlijk en figuurlijk. Voor wie foto’s wil kijken: enjoy ! ze staan allemaal op de kittenpagina.

Quera’s viertal is al drie weken oud, groeit fantastisch en gisteren zijn ze naar de ren beneden verhuisd. Vannacht hebben ze nog wel in de werpkist geslapen om de overgang voor Quera gemakkelijker te maken. Vanochtend hebben we de kittenkamer weer helemaal ingericht, natuurlijk moest Quera kijken of ik alles wel goed deed en vanavond gaan ze daar slapen…
Dat ze beneden in de ren zijn, betekent dat je ze veel meer ziet en veel meer contact hebt. Zalig hoor, ze lagen al met z’n viertjes bij mij op schoot tijdens het televisie kijken. Ik ga er gewoon bij zitten namelijk.
Ook Sola en Sassie hebben al kort kennisgemaakt. Voor Sassie hoeft het eigenlijk helemaal niet en Sola wil ze graag wat groter hebben zodat ze met ze kan stoeien. Enya wil er het liefste continue bij liggen en al het werk overnemen van Quera. Dat werkt natuurlijk niet dus dat is iedere keer een beetje schipperen. Gisteren mocht ze er nog helemaal niet bij liggen omdat Quera het eerst haar plek moet maken. Op de foto’s op de kittenpagina zien jullie waar ze dan gaat liggen… lekker meiske… 

Afgelopen week heb ik een van de meiden maar liefst 3x op de weegschaal gehad. Ik had haar als eerste gewogen en schreef haar gewicht op de lijst en rekende de groei uit… dat kan niet ! Weegschaal uit en nogmaals wegen… hetzelfde gewicht. Toen eerst de rest maar, die waren normaal aangekomen dus tot slot nogmaals dit grietje op de weegschaal: 27 gram aangekomen in 24 uur, dat is wel heeeel erg veel… De dag ervoor was het echter “maar” 11 gram dus op 48 uur wel weer normaal maar toch… 

Een dag later dan gepland het nieuws over de andere vier kinders van Quera. Ze doen het heel goed. Groeien super, hadden gisteren allemaal hun ogen open en kijken vol verbazing de wereld in. Vooral het laatst geboren meisje is een joker, dat zie je ook aan de laatste foto. Die geniet enorm van knuffeltjes en reageert daar al enorm op. Het gewichtsverschil tussen dit nest en het F-nest wordt kleiner en kleiner en dat is heel goed. Ze zijn tenslotte drie dagen eerder geboren. Als ik met de kleintjes aan het knuffelen ben, wil Quera ook even een van de kleintjes zijn dus we knuffelen om en om. Van de week hebben we een snoepfeestje gehouden beneden. Queertje wil namelijk een paar keer per dag beneden haar benen strekken. Er zijn weinig snoepjes die iedereen lekker vindt maar deze gedroogde kipreepjes zijn de uitzondering en zijn bovendien 100 % natuurlijk dus zonder allerlei toevoegingen. Dat was een enorm feest ! Helaas bleef Sassie slapen maar die heeft later wat lekkers gekregen en genoot daar ook enorm van.

Natuurlijk staan er ook weer nieuwe foto’s op de kittenpagina dus als jullie nieuwsgierig zijn: enjoy !

Alweer een week voorbij en wat voor een week…

Omdat ik vanochtend de ren ging halen, had ik gisteren al foto’s gemaakt, de weekmail geschreven en de website zover klaargemaakt. Helaas wordt alles nu herschreven omdat Moeder Natuur andere plannen had. Vanochtend kreeg ik het verdrietige nieuws van Anne-Marie dat Kikkertje in haar slaap over de regenboogbrug was gegaan. Ze lag nog lekker warm tussen haar aby broertjes en zusjes en het leek of ze lag te slapen. Helaas reageerde ze dus niet op het wakker maken door Anne-Marie. Toen die van de eerste schrik bekomen was, heeft ze haar op het voedingskussen gelegd. Het duurde mama Iris te lang en die is bij haar komen liggen. Zo heeft ze nog een tijdje in de pootjes van haar aby mama gelegen. Iris heeft rustig de tijd genomen om afscheid van haar coon-kind te nemen en na zo’n 45 minuten stond ze op en ging ze terug naar haar vier aby-babies. Ze gaf aan dat Kikkertje wel mee moest haar nest weer in. Na een korte tijd gaf ze aan dat Anne-Marie haar mocht meenemen.

Wat er is gebeurd? We kunnen slechts gissen. Ze groeide goed, was een vrolijk meisje en genoot zelfs van de sondevoedingen met lekker geknuffel als afsluiting. Natuurlijk leefden we met de dag, realiseerden ons zeker dat ze er nog niet was. Ondanks dat kwam dit afscheid totaal onverwachts. Wat Anne-Marie en ik weten, is dat ze met haar grote kleine voeten, waar ze iedereen omheen wond, een onuitwisbare afdruk in ons hart heeft achtergelaten.

Natuurlijk kan ik je niet laten gaan zonder naam. Het is Tormenta’s Hylke Cariñosa geworden.
Hylke staat voor moedige heldin en Cariñosa voor teder, warm en lief.

Dag lief stoer chickie met heel hoog knuffelgehalte, we zijn super trots op je en je zult altijd je plekje in ons hart hebben.
Heel veel liefs van je mammie Quera, je broer en zussen, je aby mammie Iris, je aby broers en zussen en natuurlijk van Anne-Marie, Eric en van mij.

Bovenstaande foto's zijn van het eerste contact tussen Iris en Kikkertje. Wat wezenloos dat Iris haar meteen als eigen zag.
Heeeel veel dank aan Anne-Marie voor alle zorg en liefde (valt niet in woorden uit te drukken...). Kikkertje zal straks ongetwijfeld ook op de website van Anne-Marie te zien zijn dus wie daar graag even wil rondsnuffelen: Cattery Valandil. Mochten jullie iets willen weten over dit prachtige Coon meisje dan graag een mailtje naar mij.

En toen was het H-nest al weer 1 week oud. Wat was het een heftige week. Natuurlijk allereerst dat Quera’s bevalling zo vroeg begon, al op de 61ste dag, dan de geboorte van een heel klein meisje en daarna ook nog de geboorte van een heel mooi jongetje dat helaas in de baarmoeder al over de regenboogbrug was gegaan.
Hun broer en drie zussen doen het heel goed, het zijn al lekkere beertjes en drinken goed bij mama. Met kleine mug, zoals ze liefkozend ging heten, ging het op en af… soms ging het heel goed  - ze is zelfs gepromoveerd tot Mug (mét hoofdletter) omdat ze over de 100 gram ging - maar ik ben vanavond met haar naar de DA gegaan omdat ik van alles en nog wat zag en er niet gerust op was. Gelukkig kon er – na uitgebreid onderzoek door Jochem - één ding van het lijstje worden geschrapt. De andere dingen moest hij helaas bij mij bevestigen en voor het vochttekort is de eerste stap gezet. Ik heb een tas vol met van alles meegekregen en ga dit morgen zelf verzorgen. Gelukkig dronk ze vanavond wel lekker maar ze slikte in haar haast de speen bijna in waardoor ze zich verslikte. Zo balen want ook dat kost haar veel energie. De rest wordt later opgepakt. 

Al met al dus een zeer enerverende week met twee uitersten: intens genieten van de vier die het zo goed doen, van Quera die het zo goed doet, van Enya die er zo graag bij wil en als ze dan de kans heeft, direct neerploft, buik geeft en kittens confisqueerd. Bij haar eigen baby deed ze dat ook al behoorlijk lomp en nu dus weer, ze mag er dus alleen bij als ik er bij ben. Ik heb haar al beloofd dat ze met drie weken naar beneden komen en dat ze er dan veel meer bij mag zijn omdat ze dan lekker in de kamer liggen als ik thuis ben. Met vijf zal ze het nog druk krijgen. Ook gelachen om Sola die heel voorzichtig kwam kijken en zich helemaal naar schrok bij het zien van de werpkist terwijl er toen zelfs nog geen babies waren…

Aan de andere kant dus ook de zorgen om het kleine meiske en het verdrietige feit dat ik het kleine mannetje niet heb mogen leren kennen.

Zo is het leven echter en de natuur, het is niet anders. Ik heb dus vandaag foto’s gemaakt die al op de kittenpagina staan. Ik wilde Mug eigenlijk helemaal niet op de foto zetten omdat dat haar ook weer energie kost maar haar grote broer was zo lekker rustig dat ik haar lekker bij hem heb gelegd en die steun deed haar goed. Er komen vast nog vele mooie foto's van Mug en wat betreft de huidige foto’s:  enjoy !

Quera liet me niet met rust vandaag... ik had nog zoveel op mijn lijstje staan maar ik moest naast de kist zitten. Het is dag 61 meisje, dat duurt nog even hoor of weet jij meer dan dat ik weet?  Jazeker wist ze dat: ik was net aan het bedenken wat ik te eten zou gaan klaarmaken en hoe ik dat zou gaan doen - slaapkamer en keuken zitten nu eenmaal niet naast elkaar en het is al helemaal niet dezelfde ruimte - toen ik daar niet meer over na hoefde te denken... De eerste wee en direct twee erachteraan... dit waren geen rustige weeën maar direct persweeën. Direct de lijst erbij, opgeschreven hoe laat de eerste wee was (17.41 uur) en opgelet hoeveel tijd er tussen de weeën zat. Het ging snel en er waren er veel. Om 18.13 uur werd het eerste kitten geboren, een heel klein meisje, in no time de tweede erachteraan, ook een meisje. Toen was het even iets rustiger en kon ik in die tijd even een foto maken van het eerste tweetal.

De derde was een ienie minie jongetje, jeemig dit was klein en het deed niets... toch gewoon aan het werk gedaan, uitgezogen en gaan wrijven. Toen het volgende kitten kwam heb ik hem gauw even op mijn huid gelegd onder mijn shirt, in de hoop dat dat een verschil zou maken. Het vierde kitten was opnieuw een jongen - een prachtig stevig ventje. De eerste twee meiden had ik even in een apart mandje op de snuggle safe in een flanellen doek gelegd en toen er weer rust was, lag er tot mijn verbazing nog maar één kitten in die doek. Ja hoor, daar liep het kleine grietje door de werpkist richting melkbar... wat een vechtertje... alle kittens bij mams gelegd, weer gaan wrijven en op een gegeven moment gauw gauw de DA gebeld waar assistente Brigitte even met me heeft meegedacht - dank je wel daarvoor Brigitte. Omdat het neusje roze was en zijn tandvlees ook, ging ik door, bleef ik doorgaan, ander doekje, nog een droge maar helaas, dit ging echt niet werken. Toen heb ik hem maar weggelegd want dit was onbegonnen werk... Tijd voor nadenken was er niet want daar kwam de volgende aan, weer een grietje en op het laatst nog een grote griet er achteraan. Dezelfde combinatie als de vorige twee nesten: alle drie de keren een zesling bestaande uit 4 meiden en 2 jongens. Enya heeft er steeds bijgelegen maar heeft niet - zoals de vorige keer - de was-honneurs waar genomen. Quera zat dus van tenen tot halverwege haar staart onder het bloed. Er was ook geen tijd om daar wat aan te doen want binnen 5 kwartier waren de 6 kittens geboren en dan staat wassen niet op nummer 1. Straks gaan we de eerste nacht in, hopelijk gaat dat een beetje rustig en zijn ze morgen allemaal een beetje aangekomen.

Alle tekenen wijzen erop dat de date die Quera met Solo heeft gehad succesvol was. Ze komt lekker aan, begint wat meer te eten en loopt een enorme partij in het rondte te miauwen... De vorige keer heeft ze me enorm bedot, erg genoten van alle extra's en met een ruime 7 weken krols worden... Het is bij haar dus pas zeker als ik babies in haar buik kan voelen... Ze komt echter wel beduidend meer aan dan bij haar vorige nest in 2011 dus ik verwacht dat het toch wel goed zit en dat we eindelijk in de tweede helft van maart weer babies krijgen.

Vorige week woensdag ging het met Sassie heel slecht ineens. We waren 's morgens nog naar de dokter geweest voor een check up en ik had wel gelijk met wat ik dacht maar het was nog maar net bezig. 's Avonds laat echter dacht ik toch echt dat ze in mijn armen zou overlijden. Ik heb haar verteld dat ze mocht gaan als ze dat wilde, dat ik graag wilde dat ze nog zou blijven maar als ze gaan wilde dan was ik bij haar. Blijkbaar bedacht ze zich ineens dat er nog een leven op de plank lag. Van het slappe geheel veranderde haar lijfje ineens weer in een levend iets dat zich lekker tegen me aan nestelde en ze geeft nu dagelijks duidelijk aan dat ze blij is met dat volgende leven dat nog op haar plankje lag. Ze is weer wat aangekomen en komt knuffels halen en dat was vorige week toch echt heel anders…

Heeeeeeeel bizar om mee te maken en dat had zijn weerslag natuurlijk wel een dag later…

Ik had het hele weekend vrij gepland om Sola in de gaten te houden als dat nodig was dus heb lekker zitten knutselen, zalig. Mijn zus en ik zijn namelijk voor uitbreiding van de webshop aan het zorgen. Als jullie nieuwsgierig zijn, kunnen jullie een kijkje nemen op haar website, de link vinden jullie op mijn linkenpagina. ( 't Lamslag) Overigens komen daar straks ook mijn vogeltaarten en mezenpotten e.d. op te staan. Goed, dat was even een uitwijding van het onderwerp "poezendames".

Enya is eindelijk weer krols. Gisteren was dat toch echt duidelijk. Ik was al aan het twijfelen of dat krols worden nog plaats zou gaan vinden en heb me zelfs zitten afvragen of het wellicht mogelijk was dat ze wel krols werd maar dat het niet te merken was want de laatste keer was begin maart, toen Ghaia nog geen 13 weken was en Quera is na "het zomerreces van beide dames" al twee keer krols geweest... Nou, geen angst hoor, haha, het is goed te merken. Quera vindt zichzelf meteen weer een vent die wel even zal laten zien hoe dat moet, dekken... Rare meid. Voordeel is dat ze er nu wel "boven" staat en zich dus iets normaler gaat gedragen... Nu maar hopen dat dat doorzet !

Omdat Sola vandaag geopereerd moest worden - het tweede deel van het FORL-probleem - mocht ze gisteren bij mij boven slapen. Zij mocht nl na 18.00 uur niet meer eten maar de rest natuurlijk wel. Ook na de operatie zal ze nog in ieder geval twee nachten bij mij slapen want dan mag ze al wel zacht voer maar nog geen brokjes.

Toen ik vanochtend Sola wilde wegbrengen, zag ik dat de cv een probleem had. Gauw dus voordat ik weg ging de storingsdienst gebeld want vanmiddag - als Sola thuis komt - moet het rustig en warm zijn voor haar. Gelukkig kon ik in de ochtend ingepland worden, geregeld dus.

Toen Sola weggebracht. Nog even met Marcel alles doorgenomen, Sola nog een knuf gegeven en toen naar huis. Het was al koud in huis, het is buiten ook ineens koud maar mijn poets en boen plannen zouden me wel warm maken en ja hoor, dat lukte. Net voor 12 uur kwam de monteur die in no-time de boel weer op orde had. Nee, hij wilde geen koffie maar ik had net mijn koffie klaar dus toen ik bij hem stond met mijn mok koffie rook dat toch wel heel erg lekker dus of hij toch ook koffie mocht. Ja hoor, tuurlijk. Tevens even het dekseltje van het doosje afgescheurd zodat hij thuis kon laten zien wat hij gedronken had.

Rond 14.00 uur werd ik gebeld dat Sola wakker aan het worden was, dat het allemaal heel goed was gegaan en meteen een afspraak gemaakt wanneer ik haar op kon halen. De assistente die had geassisteerd bij de operatie vertelde bij ophalen dat de narcose nu ook goed was gegaan, dat ze redelijk stabiel was gebleven en dat haar ademhaling heel mooi gelijkmatig bleef. Buiten dat kwam ze met 38 graden uit de narcose en dat is best hoog, gegeven de tijd dat ze bezig zijn geweest.

Eindelijk naar huis en na de eerste schrik - omdat Sola geen idee had hoe wat en waar - ging ze onder de salontafel liggen om tv te kijken. Quera was in alle staten. Ze was duidelijk bang, hield Sola ontzettend goed in de gaten en als die te dicht bij kwam dan begon ze te blazen en te grommen. Ik heb beiden op schoot gehad om tot rust te manen en Quera lag tot etenstijd op de bank met een hoog kussen voor haar zodat ze Sola op de grond niet kon zien.

Sola kwam zonet een knuffel halen en Quera weer in alle staten. Meer aandacht aan Quera dus dan aan Sola omdat ik niet wil dat ze bromt en gromt. Enya is al wel een knuffel aan Sola komen brengen, ik kon het niet laten om even een paar foto's te schieten. Ook nu na het eten vindt Quera het nog allemaal helemaal niets. Ze heeft zich op de krabton teruggetrokken en ik hoop dat het snel weer gesetteld is.

Alle kiezen zijn nu verwijderd dus ik hoop dat het probleem hiermee opgelost is. Bij het prepareren van de onderkiezen zagen ze, vertelde de assistente, dat die ook al aangevreten waren en daar kon je echt "van buiten" nog niets van zien. Komt vast allemaal goed nu. We hebben pijnmedicatie geregeld want slechts 24 uur een pijnstiller bij zo'n heftige operatie vind ik echt veel te weinig. Ik zie aan haar dat ze beter te pas is dan de vorige keer hoewel ze nu wel haar stem opnieuw kwijt is…

Ze heeft inmiddels al drie keer een klein beetje gegeten en zal nog wel een paar keer komen vragen om een hapje want ze heeft natuurlijk heel erg veel trek. Zo zalig dat ik haar hier weer zie zitten en het bewijs is daar dat als de narcose 1x fout gaat, het de volgende keer wel heel erg goed kan gaan.

Hier een paar foto's van "de resten". Om de kiezen veilig te verwijderen, zijn ze ook doormidden geslepen maar er is wel te zien dat het er niet zo goed uit zag...

FORL's zijn voor het eerst beschreven in 1930 en komen momenteel wereldwijd in hoge aantallen voor (20-40% van alle katten in de praktijk, meer dan 60% van de tandpatiënten).
Resorptieletsels lijken dus eerder een recent fenomeen. Op kattenschedels in universiteiten en musea daterend van voor 1950, heeft men slechts sporadisch resorptieletsels kunnen vinden en het aantal stijgt dramatisch na 1960. Als de kroon intact lijkt, wil dit nog niet zeggen dat er geen resorptieletsels zijn. Soms is er klinisch geen letsel te vinden en kan men het alleen vaststellen op radiografie. Soms zijn de beelden op radiografie dramatisch: men ziet op klinisch onderzoek een intacte kroon en op radiografie blijkt dat alleen de kroon nog aanwezig is.
Onderstaand twee röntgenfoto's waar de donkere delen het niet meer aanwezige tandmateriaal laten zien:

De etiologie is tot op heden onbekend. Allerhande zaken zijn geopperd als mogelijke oorzaken: voeding (teveel koolhydraten, zuur spraytechniek voor droogvoer, Ca-deficiënt voer, Magnesiumarm voer), mechanische stress, tandplak. Het kan dat de bacteriën uit de tandplak een gingivitis veroorzaken die het hele proces in gang zetten. Toch is ook hierover geen consensus: niet alle gevallen van resorptie worden voorafgegaan door gingivitis en misschien is de optredende gingivitis [= ontsteking mondslijmvlies]  eerder gevolg dan oorzaak van de resorptie.
Verder wordt aangegeven dat deze aandoening genetisch is waardoor dit vaak bij jong volwassen dieren voorkomt. Dergelijke symptomen kunnen zich ook bij oudere dieren voordoen maar meestal begint deze aandoening op jongere leeftijd. Om die reden heb ik natuurlijk direct Quera en Enya aan een gebitscontrole onderworpen en daar is niets te zien.

Hier onder een viertal linken om nog wat meer te lezen...

Dierenkliniek John Pijnappel
DAP Rotterdam Zuid (grootste deel tekst)
DAP De Keerhoeve (röntgenfoto's)
Maine Coon Info

Eigenlijk hadden we - Sola en ik - vorige week woensdag een afspraak bij dierenarts John Pijnappel in Nijmegen maar omdat het de vierdaagse week was, heb ik die afspraak een week verschoven... op zich een goede beslissing maar nu was het bloedje heet…

Ik heb dinsdagmiddag even met mijn zus gebeld en natuurlijk mocht ik haar auto meenemen, mijn airco werkt namelijk niet naar behoren. Sola voelde niet warm aan maar was ontzettend aan het hyperen, hijgen, puffen, met supergrote ogen mij aankijken dus halverwege maar even gestopt en haar voeten nat gemaakt en haar snoet ook. Toen was het even rustig.

John Pijnappel is behalve gewoon dierenarts ook tandheelkundig specialist en doet bio-resonantie behandelingen. Het duurde behoorlijk lang, ik had de eerste afspraak om 2 uur maar het bleek dat er drie voor waren gezet vanaf half twee. Wij waren dus pas om 14.15 uur aan de beurt en daar kwam ik met mijn lijst over Sola. Liesbeth Ellinger wil altijd van alles weten maar John niet. Het probleem gemeld waar ik voor kwam, hij Sola enorm knuffelen en Sola moet altijd zo heel erg wennen… niks wennen, knuffelen, haar op haar kop kussen en Sola gaf geen krimp. Die was compleet onder de indruk, ik heb er in stilte om staan lachen. Kiezen nagekeken “oeh, dat is niet best” en hij gooide er van allerlei kreten uit waar ik toch wel enige uitleg over wilde hebben…

Daarna bloed geprikt – ik heb nog nooit iemand zo snel bloed zien prikken en na de mededeling van John aan Sola dat ze het bloedprikken leuk zou vinden… nog wat knuffels en geraus over haar koppie, ging haar kop in haar nek, tik tik, in-uit en klaar en weer geen kik van Sola.

Het bio-resonantie apparaat ingesteld, Sola op de mat en toen wat extra uitleg over haar kiesjes. Volgens hem heeft zij last van FORL’s (Feline Odontoclastic Resorptive Lesions). Hierbij worden de kiezen aangevreten door lichaamseigen cellen (odontoclasten). Dit begint meestal bij de kieshals  (de overgang van de kroon naar de wortel). De kiezen kunnen daarbij van binnen uitgehold worden terwijl aan de buitenkant weinig tot niets te zien is. Soms zie je een stukje rood reparatieweefsel op de rand van het slijmvlies dat het weggevreten deel van de kies vult. Soms zie je een gaatje op die plek. Op een röntgenfoto is het proces altijd duidelijk zichtbaar. Het lichaam bedenkt dat het de gaten moet opvullen en doet dat met wild vlees, dat is ook wat je kunt aanzien voor ontstoken tandvlees. Je ziet het nu alleen nog maar aan de bovenkant – helemaal geen ontstoken tandvlees dus – zijn advies is alle kiezen er uit, zowel onder als boven. De hoektanden zien er goed uit dus dat mag gelukkig blijven zitten en 2 weken na de operatie is ze ineens 2 jaar jonger.. want ze heeft hier zeker last van en behoorlijk ook.

Na het wegbrengen van de auto moest ik het eerst even laten bezinken en vanochtend heb ik mijn eigen dierenarts opgebeld. ’s Middags werd ik terug gebeld en heb ik hem een update gegeven en gevraagd of zij die operatie ook konden doen. Volgens John konden zij dat ook maar ik moest het wel even navragen. Maandag is Marcel weer terug want Jochem gaf aan dat of Marcel of Kees deze operatie deden. Hij wist me wel te vertellen dat het een heftige ingreep was want de wortels zitten vaak nog heel erg vast… ja Jochem… dat hoefde ik dus niet te weten...

Maandag word ik weer gebeld en Sola zou volgende week ook direct onder het mes kunnen gaan. Als zij twijfelen dan bel ik John weer op en dan moeten we maar even kijken hoe en wat want dan moet de operatie daar maar het wordt volgende week ook al weer drukker en dan kom ik gewoon niet op tijd in Nijmegen want dan blijf ik in de file…

Vooralsnog houd ik het erop dat Marcel deze operatie zeker kan en die vertrouw ik ook met haar. Wordt vervolgd...

Quera begint wat te krabbelen – behoorlijk te krabbelen van vlak onder haar oor en dan onderlangs naar vlak onder het andere oor maar dat zou ook kunnen zijn van de schapenvacht die ik heb gekocht. Verder krabbelt ze eigenlijk nergens. Zij vindt dat ik die vacht voor haar heb gekocht, hij ligt in de gang en als ik thuiskom dan ligt zij op de vacht mij op te wachten… daar doe je het voor, toch? :) Ik heb haar vandaag voor alle zekerheid uitgebreid zitten vlooien maar er is echt niets te vinden. Daar ligt het dus niet aan.…

hoi Ellen
Nou, het is feest hier, sinds vanmiddag wordt er met elkaar gespeeld:-) Ghaia en Gregor hebben zo'n plezier met elkaar en wij kijken en genieten...

Roor mag een beetje meedoen, maar hij moet "rustig" zijn. Ghaia moet nog wat aan hem wennen, ze loopt wel al gewoon langs hem en ruikt aan z'n neus, maar zo'n grote vent is wel es wat lomp, dus vandaar "rustig".

Vannacht heeft ze lekker geslapen op de krabpaal, niks gehoord en het schemerlampje was uit ;-) .
Drinken zie ik nu ook gebeuren, met 1 poot in de drinkbak en drinken of pootje aflikken en dan uitschudden, 't is een heerlijke meid. Brokjes met vlees eet ze vanaf een schoteltje en de brokjes puur in een schaaltje, we leren wel hoe de dame het wil ;-) Vanmorgen weer de uitgebreide begroet-behandeling in de keuken gehad, eten voor haar klaar gemaakt, maar daar had ze geen tijd voor, druk, druk, druk, ze moest vogeltjes kijken voor het achterraam. Ze heeft het later lekker opgegeten.

Dus het gaat allemaal prima, ze begint zich nu echt thuis te voelen, dat gaat toch snel. En wat zijn we blij met dat heerlijke meisje!

Nou, dit was het eerst weer, wordt vervolgd:-)
groetjes en aaitje voor de dames
Lies

Wat een zalig bericht, of niet ! Superfijn dat het wennen allemaal zo snel gaat en genieten om daarvan op de hoogte te worden gehouden. Ik had het ook echt even nodig, het was vanochtend zo veel stiller dan gisteren en dat hakt erin... en dan is zo'n berichtje echt fijn...

Ghaia heeft sinds gisteren iets nieuws uitgevonden... visualiseer even mee...
Ze liep snel voor mij uit de trap af en dook ineens op een trede, plat liggend, strak tegen het bord aan en haar koppie ook helemaal plat op de trede. Natuurlijk steekt ze dan aan alle kanten uit en ik maar roepen: Waar is mijn meissie dan??? Waar is Ghaia dan??? OH ik kan haar helemaal niet vinden? Waar ben je??? ...

En die staart ging almaar sneller op en neer tot ik haar natuurlijk "zag" : ohhh daar is mijn lieve grietje !!! had je je verstopt? En zij maar piepen en knufjes proberen uit te delen... Ik heb er zo om moeten lachen en blijkbaar is dit nu een nieuw spelletje want ze heeft het vandaag ook alweer een keertje gedaan !
Ze heeft dit echt zelf uitgevonden, geen van de meiden hier doet dit namelijk maar ik ken het wel van Bas, mijn dikke kater van bijna 20 pond destijds. Hij deed dit spelletje ook maar dan met de onderste trede.

Ook waren er weer nieuwe foto's binnen van Sammie, een aantal van hem alleen maar ook een aantal samen met zijn vriendinnetje: een echt liefdeskoppel die twee, zoals ze elkaar liggen te wassen en de poten om elkaar heen hebben... echt genieten ! Er staat er weer eentje op de website.

oh ja, en omdat de dierenarts altijd graag een gewicht wil weten, zijn we vanochtend maar overgestapt op de grote weegschaal want Ghaia's  lekkere billen passen bijna niet meer in het plastic bakje dat op de kleine weegschaal staat. Die gaat nu dus opgeruimd want ze genoot van het zitten op de grote weegschaal. Natuurlijk wilde Quera ook meteen gewogen worden, die vindt de piepjes daarna helemaal geweldig ...

Waarom een foto van een konijn op een website voor katten ???
Dit is Snuf, een van de konijnen van mijn zus. Snuf is een Franse Hangoor en een mooie vent, buiten dat ook een superlieve vent. Twee maal per jaar gaat hij namelijk mee naar een school voor lichamelijk en geestelijk gehandicapte kindjes en ze mogen dan met hem knuffelen. Dat gaat er dan niet zo zacht aan toe maar hij is daar de juiste man voor want hij is zoooooooo lief.
Mijn zus had mij een tijdje geleden al gevraagd om eens naar hem te komen kijken. Ze had iets van een klit ontdekt bij hem, op zijn staart, aan de onderkant en die werd maar groter. Doordat een van de schapen ziek was en niemand wist wat er nu aan de hand was met haar, ben ik daar natuurlijk weggebleven ivm Ghaia. Alle schapen stonden op stal, met en zonder lammetjes en geen van allen had ergens last van maar we wilden toch het zekere voor het onzekere nemen.
Vandaag heb ik dus al mijn kammen en klittenmes meegenomen en zijn we eens gaan kijken of we het staartprobleem op konden lossen. Dat is eens iets anders dan een klit bij een kat weghalen ;-). Snuf had inmiddels mogen dekken, had een nieuwe bodembedekker en dat werkte misschien ook allemaal mee, of eigenlijk tegen want er was wat meer klit dan gedacht. Hij heeft bij mijn zus op schoot gelegen, op zijn rug en ik ben met zijn staart aan de gang gegaan. Toen verder gevoeld en dat vond hij wel een beetje kietelen maar hij hield zich ontzettend goed. We hebben hem een paar maal tussendoor lekker even laten lopen en toen ik mijn spullen bij elkaar pakte om het weer veilig in de emmer te hebben, botste hij met zijn kop tegen mijn hand aan: de opdracht was duidelijk: KNUFFELEN !!!!!! en dat terwijl mijn acties - hoe voorzichtig ik het ook deed - toch niet echt aangenaam voor hem moesten zijn. Maar onze stoere vent liet geen onvertogen woord horen, haalde niet uit, lag zelfs volgens ons op een gegeven moment gewoon te slapen. Normaal aai je konijnen natuurlijk niet tussen en achter hun achterpoten. Bij Snuf moet die plek echter regelmatig gecontroleerd worden, weten we nu.
Vanzelfsprekend hebben we het Frans Hangoor meisje ook gecontroleerd evenals het Vlaamse reus meisje. Deze beide meiden hadden gelukkig nergens last van. Voor foto's van de dames verwijs ik jullie graag naar de website van t Lamslag. Voorgaand meteen al de link maar als jullie later nog eens willen kijken dan kunnen jullie de link naar "de boerderie-je"op mijn linkenpagina vinden.

Het duurde allemaal wat langer dan bij Quera maar op dag 67 was het dan eindelijk zover. Vrijdagavond laat gingen we naar bed en ze had last van haar buikje. Toen het licht eenmaal uit was, voelde ik een bult in haar buik wat een bewegend kitten bleek te zijn. Kort daarna een sessie van 3 weeën en in de 2,5 uur daarna nog een paar sessies. Net na drieën ging het echt beginnen: sessies van 3 tot 10 weeën om de 3 a 4 minuten wat uiteindelijk resulteerde in de geboorte van het eerste kitten om 4.38 uur. Nu wachten op de volgende… er was rust, rust en rust… en er bleef rust…

In tegenstelling tot Quera die de eerste weken bij mij op de slaapkamer verblijft, ligt Enya dus in de grote kittenkooi in de kamer omdat ze het boven in haar eentje maar helemaal niets vindt en nu is ze er lekker bij met haar baby. De kleine is black tabby blotched en heeft een super glanzend ruggetje met slagen in de superzwarte haardos. Natuurlijk een heel mooi brilletje, licht kinnetje, vrij licht snoetje en een prachtige tabby buik. Of het een jongetje of meisje is, ach, iedere keer als ik wil kijken laat ze duidelijk weten dat ze daar geen zin in heeft maar in de snelheid gezien is het een meisie. Morgen zal ik kijken of ik foto’s kan maken als mams haar benen even strekt.